24. There's No Other Way

Patrzyłam z niepokojem jak jego usta rozwarły się z powodu lekkiego szoku.

-Ja.. Wow.-wydusił.

Zanim kontynuował, nerwowo oblizał usta.

-Szczerze...-zaczął.

Och nie, nie będzie dobrze. Boże, jestem idiotką!

-Myślę, że kochałem cię od dłuższego czasu, ale bałem się ci to powiedzieć na wypadek gdybyś nie czuła tego samego.

Moja twarz się rozpromieniła.

-T-ty mnie kochasz?- wyjąkałam trochę zszokowana. To z pewnością nie było to, co oczekiwałam.

Zaśmiał się lekko.

-Tak... Kocham cię Jazlyn.- powiedział poważnie.

-Też cię kocham.- odpowiedziałam radośnie na co posłał mi szczery uśmiech.

Bez ostrzeżenia zderzyłam swoje usta z jego, powodując że zatoczył się do tyłu zanim znowu odzyskał kontrolę.

Wszystkie moje zmartwienia się zmyły gdy jego miękkie usta poruszały się na moich czyniąc cuda. 

Jego ramiona owinęły się wokół mojej talii abym nie upadła i odwzajemnił gest, uśmiechając się podczas pocałunku.

Poczułam ucisk w żołądku i wybuch motylków, skłamałabym gdybym powiedziała że nie znajdowałam się w siódmym niebie.

Pośpiesznie odsunęliśmy się do siebie, gdy gdzieś niedaleko domu rozległo się głośne huknięcie sprowadzając nas do surowej rzeczywistości sytuacji w której się znajdowaliśmy.

-Jason.- powiedziałam cicho prawie nie chcąc by mnie usłyszał. Ale z moim szczęściem usłyszał.

-Wracając do tego gdy byliśmy... um na dole...- zaczęłam nerwowo. Pokiwał głową dając mi znak bym kontynuowała.- Więc Henry jakby...do mnie zadzwonił.-skończyłam ciężko oddychając.

-Wiem.- to wszystko co odpowiedział na moje wyznanie. Wiedział o tym cały czas?-Poznałem po twojej minie.- kontynuował.- Groził ci, prawda?

Wzięłam słaby wdechy skupiając się na podłodze. 

-Tak.- w końcu przyznałam przygryzając wargę.

Delikatnie chwycił moją twarz w swoje dłonie, gładząc mój policzek podniósł moją głowę, więc na niego patrzyłam. 

-Nie pozwolę mu się do ciebie zbliżyć.- powiedział łagodnie.

To była pocieszająca myśl, ale nie gdyby nie mógł tego spełnić.

Wstał i zszedł po schodach do korytarza. Spojrzał przez okno i na jego twarzy pojawiło się zmartwienie.

Wstałam by do niego dołączyć, ale odwrócił się do mnie zanim zrobiłam krok w dół.

-Nie ruszaj się.- powiedział ostro.

Zamarłam w bezruchu patrząc zszokowana jak przez jego twarz przebiega niedający się odczytać wyraz.

-Kurwa... Jest z nim około 5 innych ludzi! Jestem idiotą, powinienem wiedzieć, że zabierze przyjaciół!

Przyjaciół... Przełknęłam ślinę na tę myśl. Ten potwór miał przyjaciół? Wstałam, usiłując zobaczyć to co widział on. 

-Odejdź od okna.- wysyczał Jason odwracając się i powstrzymując mnie.-Mogą zobaczyć że tu jesteś, zabiją cię!

Jason usiadł z twarzą w dłoniach rozważając coś podczas gdy ja zmagałam się z kontrolowaniem swojego oddechu. Wolno podniósł swoją głowę potrząsając nią z niedowierzaniem.

-Jaz...-wyszeptał, ale ja nie słyszałam, byłam zbyt zajęta zastanawianiem się co zrobimy.

-Jaz.- powiedział trochę głośniej, tym razem sprawiając że moja głowa odwróciła się w jego kierunku.

-Nie mogę tego zrobić... Nie pod wpływem narkotyku i z nimi wszystkimi...Nie mogę.- westchnął.

Jego głowa upadła na moje kolana, jego oczy mimowolnie opadały, ale zmuszał się by nie zasnąć.

-Nie możesz zrobić czego?-naciskałam przebiegając palcami przez jego włosy. Odwrócił swój wzrok wzdychając ciężko.

-Nie mogę cię chronić.

Musiałam użyć całej swojej siły woli żeby pozostać spokojną, chociaż zasadniczo właśnie oznajmił że jesteśmy po uszy w gównie. 

-Gdyby to był tylko Henry to może miałbym szanse nawet z moim osłabieniem. Ale tu jest cały gang, pewnie okrążają miejsce gdy my rozmawiamy...-wykrztusił.

Nagle jego oczy się rozpromieniły.

-Nie pozwolę cię skrzywdzić.-stwierdził wystrzelając w górę, przez jego twarz przebiegł zdeterminowany wyraz, zaczął przemierzać korytarz tam i z powrotem głęboko w zamyśleniu.

Nie rozumiałam, dopiero zapewniał że nie ma żadnego możliwego sposobu żeby się z tego wydostać, a teraz maszerował tam i z powrotem po korytarzu jakbyśmy mieli swego rodzaju szansę.

Przerwał, kiwając do siebie głową najwyraźniej dochodząc do jakiegoś wniosku. 

Jego wzrok był utkwiony we mnie gdy jego oczy przyjęły wyraz niedowierzania lub w pewnym rodzaju transu, wierciłam się czując się niezręcznie. To było oczywiste, że ciężko o tym myślał. 

Cień smutku pojawił się w jego miodowych tęczówkach  gdy się odwrócił.

Po raz kolejny na mnie spojrzał, potrząsając głową i nawiązaliśmy połączenie osiągając ciche porozumienie.

-Nie.-wyszeptałam. Moje oczy po brzegi napełniły się łzami gdy potrząsałam głową tam i z powrotem. 

-Nie ma żadnego innego sposobu.- zmusił się do odwrócenia ode mnie wzroku, utrzymując kontrolowany ton.

-Jason nie, nie zostawię cię!- wykrzyknęłam podskakując i wpadając mu w ramiona. Objął mnie, cicho pozwalając by łza spłynęła po jego policzku i ukazując zbolały wyraz twarzy gdy ja szlochałam w jego klatkę piersiową.

-Nie zostawię cię; jeśli mam umrzeć to umrę razem z tobą!- szlochałam jeszcze bardziej.

-Nie.- odburknął odsuwając się. Jego nozdrza rozszerzyły się gdy zaczął szarpać za swoje włosy.- Już wystarczająco ci zrobiłem, zabrałem ci życie, zniszczyłem życie twojej rodziny..-zaczął gniewnie, ale mu przerwałam.

-Jason, kocham cię!

Jego twarz złagodniała kiedy na niego spojrzałam zapłakanymi oczami.

-Ja ciebie też.-wymamrotał.-I dokładnie dlatego musimy to zrobić.- powiedział trochę głośniej.

Fuknęłam odwracając się, był w jednym z tych humorów kiedy nikt nie mógł się z nim kłócić, ale nie mogłam po prostu odejść. Jak oklepanie to brzmi, nie mogę wytrzymać myśli o spędzeniu bez niego życia.

Pociągnęłam nosem wypuszczając więcej łez, gdy on objął mnie od tyłu ramionami, przyciągając mnie do siebie. 

-Proszę, tylko mnie wysłuchaj.- jego głos był stłumiony z powodu tego, że schował twarz w moich włosach.

Westchnęłam gdy usiadł pociągając mnie za sobą. Siedziałam w ciszy już wiedząc, że nie zamierzam zgodzić się na to co powie, nie opuszczę go.

Niestety dla własnego dobra zna mnie trochę za dobrze i prawdopodobnie już to zgadł.

Pozostałam ostrożna na wypadek gdyby miał w rękawie jakieś sztuczki które mógł wyciągnąć.

-Musisz umrzeć.

Moja głowa wystrzeliła w górę.

-Co?!

To przez narkotyk? Nie miałam pewności.

Rzucił mi zirytowane spojrzenie.

-Po prostu posłuchaj.

Czekałam by kontynuował.

-Upozorujemy twoją śmierć, będziesz mogła uciec a oni nie będą cię szukać jeśli będą myśleć że umarłaś. - powiedział szybko... coś co zawsze robi, gdy jest zdenerwowany.

-A co z tobą?- dźwięk, który wydobył się z moich ust był ledwie słyszalny, ale on usłyszał.

Zrobił ciężki wydech.

-Pozwolę im mnie zabrać.

Otworzyłam szeroko oczy.

-Czy ty postradałeś zmysły?!

-To jedyny sposób żeby mi uwierzyli.-stwierdził. Odsunęłam się od niego i spojrzałam mu w oczy, mając nadzieję że wbiję mu do głowy trochę rozumu. 

-Czy ty siebie słyszysz?! Nie, nie pozwolę ci za mnie umrzeć. Bez ciebie jestem nikim... t-ty nie możesz umrzeć!

Wybuchnęłam płaczem na widok jego twarzy, wiedząc od razu że nie zamierzał mnie słuchać. Nigdy wcześniej nie widziałam go tak zdeterminowanego. 

-Przepraszam.- powiedział posuwając się pomalutku w moim kierunku. Wystrzeliłam w górę, niemal znowu upadając kiedy się od niego odsunęłam.

-Chcę tylko żebyś wiedziała że bardzo cię kocham.-szepnął.

-Nie, nie proszę. Nie musisz tego robić... My.. Wymyślimy coś, wiem że nam się uda!- krzyknęłam zrozpaczona gdy on przysunął się jeszcze bliżej.

Jego usta spotkały się z moimi w pocałunku, długim i namiętnym jakby miał nastąpić koniec świata.

W końcu po chwili jego pocałunki stały się delikatniejsze, jego gładkie usta były jak aksamit. 

Poczułam, jak umieścił rękę na mojej szyi. Szybko otworzyłam oczy, gdy naciskał na pewien punkt sprawiając, że uginały mi się kolana.

Upadłam nie mogąc utrzymać się ani chwili dłużej, a on klęknął ze mną, wciąż odmawiając puszczenia mnie. 

Spojrzałam na niego błagalnie w końcu zdając sobie sprawę z tego co robił, gdy dostałam zawrotów głowy. 

-Przykro mi...Tak bardzo mi przykro.- mamrotał łagodnie w kółko, gdy poczułam że się wyślizguję i wszystko stało się czarne.

~*~

Podziwiam Was jeśli coś z tego wywnioskujecie, bo jest pełno błędów, a mi się nie chce ich poprawiać. Leniwa ja yay. Strona w końcu działa, rozdział jest, wszyscy się cieszmy, ja poprawiłam oceny i teraz będę miała raczej luz w szkole. Nie wiem kiedy kolejny, bo pon i wtorek jestem na wycieczke, a w środę mam komers. Zobaczymy c: 

Wgl teraz zaczyna się cała akcja dihgfdyfgduf nawet nie wiecie jak się cieszę. 

@vansonbiebur

ask | twitter.