25. No Sympathy

uwaga, w tym rozdziale występuje przemoc. czytacie na własną odpowiedzialność. 

Otworzyłam oczy. Zbyt jasno! Pośpiesznie znowu je zamknęłam, wyciągając swoją prawą rękę by spróbować wyczuć gdzie się znajdowałam.

Ziemia była szorstka w dotyku, ale było jeszcze coś innego. Czy to liście? Wystawiłam swoją lewą rękę i uderzyłam w twardy beton.

Co się dzieje? Kolejny raz otworzyłam swoje oczy, tym razem wolno wchłaniając moje otoczenie. Byłam... pomiędzy krzakiem i ścianą?

Jak się tam dostałam? Myśl Jazlyn, myśl... Usłyszałam jęk dochodzący gdzieś z bliska.... Jason!

Wystrzeliłam do góry tylko po to by znowu upaść gdy doświadczyłam działań ubocznych zbyt szybkiego siadania.

Rozległ się odgłos znajomego śmiechu sprawiając, że było mi niedobrze i zastanawiałam się co tak bardzo rozśmieszyło tą osobę.

Wzdrygnęłam się gdy szorstki głos, który wydawał się należeć do tej samej osoby, zaczął mówić. Nie wiedziałam dlaczego, ale go nienawidziłam. Ale kto to był? Do kogo on należał że tak bardzo mnie zniechęcał?

Roztargniona potarłam czoło gdy próbowałam sobie przypomnieć, ale nie mogłam jasno myśleć. Byłam nie całkiem obudzona i sen wydawał się wtedy czymś wspaniałym.

Ale utknęłam, nie mogłam nie spać jednak z jakiegoś dziwnego powodu nie mogłam też zasnąć.

Czułam się jakby było coś, co powinnam teraz robić i to mnie zżerało. Po prostu nie mogłam pozbyć się uczucia, że tu działo się coś złego.

Głos kontynuował mowę, ale straciłam zainteresowanie. Byłam bardziej skupiona na próbowaniu zrozumieć jak się tu dostałam.

Przemyślałam każde możliwe scenariusze, ale nic nie wymyśliłam gdy nagle usłyszałam, że ktoś wspomina moje imię.

Poczułam się jakby wiadro zimnej wody zostało wylane mi na głowę kiedy nagle uświadomiłam sobie dlaczego się tu znalazłam.

Usłyszałam głośny łomot i znowu jęk.

-Jason.- łzy napłynęły mi do oczu gdy ledwo słyszalny dźwięk wydobył się z moich ust.

Słyszałam śmiech, tym razem kilku ludzi, gdy łomoty wciąż trwały tak samo jak i stłumiony dźwięk bólu następujący po nich.

Ostrożnie wstałam opierając się o ścianę dla wsparcia i nadstawiłam uszu by usłyszeć skąd dochodziły dźwięki.

Teraz gdy stałam, mogłam całkowicie zobaczyć gdzie się znajdowałam. Jednak nie byłam pewna gdzie dokładnie byłam. Wszystko co dostrzegłam to teren niezagospodarowany.

Świetnie, kolejne miejsce na odludziu- pomyślałam sarkastycznie. Ze względu na stan w którym się znajdowałam, byłam zaskoczona tym, że była tam nawet najmniejsza ilość zieleni.

Ściana o którą się opierałam właściwie była budynkiem... lub ściślej mówiąc pokojem i otaczały go chaszcze zakrywające niemal wszystko.

Nic dziwnego że Jason postanowił mnie tutaj umieścić, nawet ja nie mogłabym siebie znaleźć!

O Boże, Jason.... jakby na zawołanie głośne huknięcie rozległo się gdzieś w środku. Trzęsąc się pokonałam drogę do niewielkiego okienka, które dostrzegłam i spojrzałam przez nie całkowicie przerażona tym co mogę zobaczyć.

Miałam przed sobą 6 zakapturzonych postaci, wszyscy stali tyłem do mnie. Wydawało się że coś otaczali... lub kogoś.

Zmrużyłam oczy, rozpaczliwie rozpaczliwie próbując zauważyć co było między nimi. Gdyby tylko było tam światło lub coś.

Jeden z nich zdjął kaptur ukazując swoją głowę, reszta zrobiła to samo. Wszyscy byli łysi i wszyscy mieli dziwny tatuaż odciśnięty na czubku ich głowy. Jeden z nich był nieznacznie oszpecony i zgadłam, że to musiał być Henry. Jednak jak on jeszcze żył?

Zadrżałam kiedy podszedł do śrutówki stojącej w kącie, o Boże!

-To za moją stopę ty mały bachorze.-warknął. BANG!

Wstrzymałam oddech. Jeden z mężczyzn przesunął się na bok szeroko się uśmiechając, ukazując zwinięte na podłodze ciało, które otaczała krew.

Przyglądałam się z wybałuszonymi oczami jak chłopiec, którym niewątpliwie był Jason, podniósł swoją głowę. Trzymał się za swoją postrzeloną stopę, a ja się załamałam.

Nie ważne jak bardzo chciałam w to wierzyć, to nie był sen. Znosił to dla mnie.

Było mi niedobrze, czułam się winna oraz jak najgorsza osoba na świecie za tylko stanie i nic nierobienie, ale byłam w szoku, zamrożona w miejscu i niezdolna do poruszania się.

-Hej szefie, kiedy nasza kolej?- ten który się odsunął zapytał. Henry tylko machnął lekceważąco ręką i się cofnął.

Uśmiech powiększył się na twarzy mężczyzny gdy wycelował i postrzelił go w bok zyskując kolejny głośny jęk od Jasona.

Henry podskoczył, gniewnie zabierając mu broń.

-Czy ty jesteś idiotą?! Chcemy żeby żył z winą, że spowodował że ta dziewczyna się zabiła! Jak to zrobi kiedy nie oddycha?!

Henry podszedł do niego praktycznie zionąc ogniem, gdy tamten mężczyzna wycofał się do tyłu mamrocząc przeprosiny.

Faktycznie mu uwierzyli..... myśleli że nie żyję.

Nie wiedziałam czy czuć ulgę czy być bardziej przerażona, bo jeśli mnie teraz znajdą... Odskoczyłam do tyłu zszokowana kiedy jeden z nich zrobił krok w przód i nadepnął na niego.

Jason wystrzelił w górę kaszląc i krztusząc się, ale zaraz został powalony z powrotem i raz za razem uderzany w twarz.

Krew wypłynęła z jego ust gdy coś wymamrotał.

-Co to było?- Henry szydził.

Jason usiadł tym razem mówiąc wyraźniej.

-Powiedziałem że gdybym nie miał tej żałosnej wymówki w postaci narkotyków w sobie, już bym was wszystkich zabił.- wypluł przyglądając im się ze wstrętem.

Henry wyraźnie trząsł się ze złości kopiąc go w bok głowy.

-Rzeczy które zrobiłbym twojej dziewczynie gdybyś jej nie zabił...

Jason usiadł, gniewnie mu przerywając.

-Nie zabiłem jej!

Henry prychnął wraz z innymi.

-Tak, tak, samobójstwo, nieważne... Jednak tak czy owak, to twoja wina. Ty ją „zabrałeś”, zrujnowałeś jej życie. Zniszczyłeś jej rodzinę, co za dobry chłopak. -zakpił.-Mogła zachowywać się jakby cię kochała, ale to wszystko było grą. Nienawidziła cię, nie cierpiała cię i zaufaj mi, gdyby nie była tak tchórzliwą suką to zarżnęła by cię we śnie!

Henry uśmiechał się kpiąco gdy Jason zacisnął swoje oczy widocznie próbując blokować to wszystko.

Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem i łzy spłynęły wzdłuż moich policzków gdy zobaczyłam jak bardzo go ranili.

-Jesteś żałosną imitacją mężczyzny.-uśmiechnął się szyderczo kopiąc go jeszcze raz. Powstrzymałam głośne szlochy wiedząc że mogę mnie usłyszeć gdy się przyglądałam.

Rzecz która najbardziej bolała to że Jason chyba zaczynał im wierzyć.

Jeden z nich chwycił Jasona za rękę i wyciągnął nóż, powoli zaczął ją ciąć. Gula utknęła mi w gardle kiedy widziałam go skulonego z bólu.

Wtedy mężczyzna odsunął ostrze i podsunął je sobie do czubka języka.

-Chłopiec jest smaczny.- stwierdził podczas gdy inni mruczeli w aprobacie.

Jeden z facetów zachichotał.

-Założę się, że dziewczyna też jest smaczna. Może znajdziemy jej ciało, jestem pewien że jeszcze nie zgniła.

Henry podniósł wzrok na to oświadczenie z oczywistym zainteresowaniem. Oczy Jasona gwałtownie się otworzyły.

-Nie dotykaj jej!-krzyczał.

Tylko się zaśmiali gdy Henry wstał by coś powiedzieć.

-Chodźmy chłopcy; dzisiaj sobie pojemy!

Puścił oczko do Jasona kiedy wszyscy zmierzyli do drzwi... cholera!

Moje mięśnie w końcu się odblokowały i stwierdziłam że mogę się poruszać. Zanurkowałam w dół próbując ukryć się za krzakami.

Rozległy się groźne kroki i z całych sił starałam się by nie zrobić hałasu. Wstrzymałam oddech kiedy przeszli zaraz obok mnie i w końcu w znaleźli się w dużej odległości.

Poczułam że mogę oddychać dopiero gdy dźwięk ich stup kompletnie zniknął.

Ostrożnie pokonałam drogę do drzwi, mając nadzieję że nikt ich nie pilnuje.

Byłam sama, sięgnęłam do przodu przekręcając w kółko klamkę próbując i nie potrafiąc otworzyć drzwi.

Złapałam najbliższy kamień i rzuciłam nim w wejście. Usłyszałam dźwięk ruchu i stałam się jeszcze bardziej zrozpaczona.

Z dużym wysiłkiem udało mi się rozbić zamek, drzwi gwałtownie się otworzył, a ja upadłam razem z nimi lądując na twardym betonie.

Wstałam chwytając złamany zamek i ukryłam go zanim zamknęłam drzwi.

Moje oczy zatrzymał się na chłopcu zwiniętym na środku ziemi... Jason! Podbiegłam do niego owijając swoje ramiona wokół niego, łzy stale płynęły po moich policzkach.

Złapałam jego twarz w swoje dłonie i zaczęłam go całować gdy wolno otworzył oczy.

Zamrugał kiedy mnie zobaczył i sprawdził ponownie jakby chciał się upewnić, że nie miał halucynacji.

Jego ramiona owinęły się wokół mnie trzymając mnie jakby świat zależał od tego.

-Jestem w niebie?- wychrypiał.

-Nie... Daleko nam do tego.- wykrztusiłam kiedy jego brwi podniosły się do góry. Przyglądał mi się wyraźnie nie wierząc w to co mówiłam.-Jason, ty żyjesz. To jest rzeczywistość, jestem prawdziwa, utknęliśmy tutaj. -wykrzykiwałam próbując do niego dotrzeć. Jego twarz spochmurniała i spuścił wzrok.

-Jason, proszę, nie wierz w to co ci o mnie powiedzieli, kocham cię! Jakiś chory i pokręcony sposób zostanie zabraną przez ciebie było najlepszą rzeczą jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła i jesteś bardziej mężczyzną niż oni wszyscy razem wzięci. - zbłąkana łza spłynęła po moim policzku gdy patrzyłam jak zbolały wyraz pojawił się na jego twarzy.

-Nie możesz tutaj być.- wyszeptał.

-Nie zostawię cię.- powiedziałam stanowczo.

-Nie proszę, nie rozumiesz. Jeśli cię tutaj znajdą...-spojrzał w moje oczy siadając.-Jaz, muszę cię chronić i to jedyny sposób w jaki mogę to zrobić. Musisz iść, opuścić mnie i zapomnieć!- powiedział gdy zmęczony skulił się na podłodze.

Położyłam się obok niego wtulając się w siebie, żadne z nas nie chciało się rozłączyć.

Usiadłam i spojrzałam na niego.

-Nie. Zostawię. Cię.- mówiłam wolno i wyraźnie.

-Jeśli mnie kochasz to pójdziesz.- powiedział głośniej.

Potrząsnęłam głową sfrustrowana.

-Jeśli mnie kochasz, to wiesz dlaczego nie mogę.

Jego oczy wwiercił się w moje cicho mnie błagając.

-Proszę.-wyszeptał.

Jego twarz złagodniała.

-Musisz iść... Oni nie są jak ja, Jazlyn. Zranią cię i nie będą mieli jakichkolwiek wyrzutów sumienia czy współczucia. Zwykły dźwięk bólu przyniesie im niewyobrażalną przyjemność... Proszę, wyjdź teraz, zanim wrócą.- załamał się gdy przyciągnęłam go do siebie.

-Proszę... Nie mogę pozwolić by cokolwiek ci się stało.- wymamrotał.- Kocham cię; zrobiłbym wszystko by widzieć jak się uśmiechasz, by tylko wiedzieć że się uśmiechasz. Nie mogę znieść myśli o tym że zostaniesz skrzywdzona, proszę zostaw mnie zanim się dowiedzą!

Jego głos był zrozpaczony gdy poważnie wpatrywałam się w jego oczy. Jason się boi... Jason McCann się boi. Ta myśl wstrząsnęła mną do szpiku kości.

Zacieśniłam swój chwyt gdy próbował nas rozdzielić. Drzwi gwałtownie się otworzyły i ktoś wszedł do środka.

-Tak, wrócę za minutę, tylko zapomniałem- mężczyzna zatrzymał się w połowie zdania gdy nas zobaczył, wyraz lekkiego wstrząsu zdobił jego twarz, który szybko został zastąpiony przez obrzydliwy uśmieszek.

-No, no, no czy to nie jest „zmarła” dziewczyna McCanna?- uśmiechnął się szyderczo.

Proszę bardzo, nie sprawdzałam błędów. 

Słodko że macie pretensje że mam opóźnienie 1 lub 2 dni z dodawaniem rozdziałów. Przepraszam, że mam własne życie,  przepraszam że mam własne problemy, przepraszam że czasem mam wszystkiego dość i nie chce mi się nic robić, a wy wymagacie bym tłumaczyła rozdział. To przykre wiecie? Płaczę po nocach, bo nie mogę sobie poradzić i żeby oderwać się na chwilę czytam ff, a rano na asku widzę pretensje. Dziękuję. 

Nie wiem kiedy dodam kolejny rozdział, miłego dnia. 

vansonbiebur.

ask | twitter