7. Masked Emotions

-Cholera. Musimy iść, teraz. 

Była noc. Rozejrzałam się dookoła w panice, on gdzieś tam był. Jak  w ogóle się wydostał? Przecież został związany i postrzelony.

Czekaj.. „i postrzelony”... Może były ślady krwi, które zaprowadziłyby nas do miejsca, w którym się znajduje. Wydawało się że Jason pomyślał o tym samym, bo jego oczy skanowały podłogę.

Nagle wszystkie światła zgasły. Słyszałam zbliżające się, słabe odgłosy kroków. Po omacku znalazłam ramię Jasona i trzymałam się go z całych sił. Chłopak zaczął iść, cicho, ciągnąc mnie ze sobą. 

Wyszliśmy z domu, gdzie księżyc sprawiał, iż było jaśniej. Patrzyłam tylko do przodu, w tej chwili nie chciałam widzieć niczego. Już nigdy nie chciałam zobaczyć tego miejsca. 

On mocno złapał moje ramię i przycisnął dłoń do moich ust. Wtedy zobaczyłam, że ramię którego się trzymałam.. nie należało do Jasona. To był Henry. Szarpałam się, gdy mnie ciągnął. W końcu puścił mnie i nie marnowałam czasu, próbowałam uciec po raz drugi. Nigdy jednak nie miałam dużo szczęścia; biegłam, ale zdołałam przebyć ledwie dwa kroki zanim powstrzymał mnie, ciągnąc za moją koszulkę. 

-To jest brzydkie. – powiedział przyglądając się mojej spódnicy. - Trzeba się tego pozbyć. 

Zaczął ją zdejmować
. 

-Nie, nie! JASON POMÓŻ MI! -krzyczałam, gdy on się śmiał, rozdzierając mój strój. 

-Wiesz jakie są dwie rzeczy, które do siebie nie pasują? Ty i ubrania. -uśmiechnął się szyderczo, zaczynając pozbywać się mojego topu. 

-JASON, GDZIE JESTEŚ? PRZEPRASZAM, PROSZĘ, POMÓŻ MI. -wykrzykiwałam w kółko.

Henry przestał i uśmiechnął się do mnie perfidnie. 

-Nie sądzę, że cię uratuje.. AGHH. -wydobył z siebie, gdy Jason strzelił ze strzelby prosto w jego głowę.

-Załóż swoje ubrania. Mam nadzieję że masz nauczkę. 

Drżąc założyłam na sobie spódnicę i poprawiłam swój top kiedy Jason naładował strzelbę i wycelował. BANG!

To był już drugi raz, gdy usłyszałam to tego wieczora, ale tym razem naboje wylądowały w czaszce Henry'ego, by upewnić się że już się nie podniesie. 

Stałam jak wryta. To pierwszy raz, gdy widziałam, jak kogoś zabito. Oczywiście oprócz TV, ale to nie to samo. 

-Chodźmy. -powiedział Jason, popychając mnie do przodu. Popatrzyłam na jego twarz i zobaczył nic, kompletnie nic. Zero złości, zero ulgi, po prostu nic, zero emocji. 

Dotarliśmy do domu i Jason dosłownie wrzucił mnie do mojego pokoju. Wszedł i zamknął drzwi, a ja usiadłam na materacu. 

-Czy powiedziałem że możesz usiąść?! -warknął. Powoli wstałam. Był zły, nie, był bardziej niż zły. 

-P-przepraszam za to z Henrym... dziękuję za... um... -mówiłam ostrożnie, czułam że muszę mieć się na baczności. Jakby w każdym momencie mógł stracić nas sobą panowanie, szczególnie po tym co dziś zrobiłam.

Zaśmiał się gorzko. Popatrzyłam na niego zdezorientowana, nieobecna myślami, usiadłam.

-Czy według ciebie wyglądam, jak idiota, Jazlyn? Wiedziałem, że uciekniesz, to wszystko było ustawione. Zaprojektowane, by dać ci nauczkę. Nie zrozum mnie źle, on naprawdę zamordował wszystkie te dziewczyny i ciebie też pewnie, by zabił. To było tak cholernie śmieszne widzieć twoje reakcje! -zaśmiał się. - Mam nadzieję, że to nagrał, tak jak go o to prosiłem.

Szczęka mi opadła. Jaka osoba zrobiłaby coś takiego? Poczułam, jak łzy zbierały się w moich oczach.

-A-ale pozwoliłeś mu mnie.. dotknąć. Jeśli to nie było naprawdę, to dlaczego pozwoliłeś mu to zrobić? 

Byłam całkowicie zbita z tropu. Jak ktoś mógł posunąć się do czegoś takiego? 

-Zasłużyłaś na to. Po tym wszystkim, co przez ciebie musiałem dziś przejść stwierdziłem, że należy mi się trochę zabawy. Ale hej, zabiłem go, więc myślę że nie muszę mu płacić.. wow, ten dzień staje się coraz lepszy. -powiedział, wyglądając na zadowolonego z siebie.

-Powinieneś po prostu pozwolić mu mnie zabić. Wszystko lepsze niż bycie tutaj. -powiedziałam cicho.

 Wystarczająco cicho, by sprawić, że wyglądało jakbym nie chciała, żeby to słyszał, ale też wystarczająco głośno, by to usłyszał. Mógł pozwolić mu iść na całość, ale tego nie zrobił i szczerze mówiąc, jakby się cieszę, że mnie nie zostawił.

Jego oczy zgasły i twarz napełniła się złością, irytacją i innymi uczuciami, których nie mogłam nazwać.

Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby tak na mnie patrzył. Pewnie, widziałam złość i irytację, ale były też inne uczucia, które sprawiły, że byłam zdezorientowana.

-Wstawaj. -powiedział ostro.

 Zaczęłam wstawać wolno, za wolno. Złapał moje ramię i odepchnął mnie na bok.

-Myślę że to czas, żebyś nauczyła się, gdzie jest twoje miejsce. -uderzył mnie w twarz i śmiał się, gdy krzyknęłam z bólu; upadłam do tyłu i uderzyłam w coś głową. -Dziś możesz spać na ziemi. 

Wszystkie emocje, które wcześniej były widoczne, teraz zamaskował. Jego twarz znowu była pusta, kiedy zabierał materac, zamykając za sobą drzwi na klucz. 

***