29. Deja Vu

Mówi się, że możesz kontrolować łzy dopóki nie pozwolisz spłynąć pierwszej, straciłam kontrolę.

-Proszę, przestać.- prosiłam w kółko, ale on mnie nie słuchał.

Wyglądało na to że znudziło mu się moje błaganie i mnie uderzył.... mocno. Krzyknęłam przykrywając twarz rękoma by zablokować inne ataki.

Nie zrobił mi nic... jeszcze. Wydawało się że jak na razie zadowalało go wpychanie języka do moich ust.

To zdarzyło się o jeden raz za dużo – pomyślałam kipiąc ze złości. To jakbym jeszcze raz miała deja vu! 

Zepchnęłam go z siebie z taką siłą na jaką było mnie stać... co lewie w ogóle go przesunęło... i spoliczkowałam go tak mocno jak umiałam.

Zastygł w bezruchu oczywiście szokowany moim działaniem... Boże, nawet nie wiesz jak dobrze się z tym czułam! 

To jasne, że żadna z jego ofiar nigdy wcześniej czegoś takiego nie zrobiła, to była dla niego całkowita nowość.

Odzyskał opanowanie i złość pojawiła się na jego twarzy... Cholera. Kurde, cholera, kurwa! Po cholerę to zrobiłam?!

To wszystko przemknęło mi przez myśl gdy przygotowywałam się by zablokować kolejny atak.

Popchnął mnie na ścianę, odrywając moje ręce od twarzy uderzył mnie. Raz, dwa, trzy razy. Trzymał moje nadgarstki jedną ręką, a drugą mnie bił.

-PRZESTAŃ.- krzyczałam ciągle, ale daremnie. Jego pięść działała jak żelazko na moją i tak już posiniaczoną skórę.

Myślałam, że nie ma niczego gorszego niż uczucie w mojej złamanej nodze, ale okazało się że byłam w błędzie.

Wycofał swoją rękę do tyłu i skuliłam się czekając  na następne uderzenie, ale ono nigdy nie nadeszło. Tylko stał z dłonią zwiniętą w pięść, ciężko oddychając. 

-Przepraszam... Nie mogę tego zrobić. Nie mogę udawać, że tego chcę.- wydyszał.- Bardzo mi przykro- powiedział wolno, wypuszczając mnie ze swojego mocnego chwytu.- I zasłuchiwałem na to spoliczkowanie.

Patrzyłam jak te słowa opuszczają jego usta w kompletnym szoku .

Przyciągnął mnie do siebie i owinął swoje ramiona wokół mnie. Poczułam dreszcze i wtedy odnalazłam swój głos.

-Co ty robisz?- wyrzuciłam z siebie próbując się wydostać. Nawet nie posunęłam go o centymetr.

-ODCZEP SIĘ!- krzyknęłam szarpiąc jego ramiona. Pośpiesznie odsunął się do tyłu zauważając zadrapania które mu zrobiłam.

-Spójrz...- wyciągnął rękę w moją stronę, ale szybko się cofnęłam. 

-Nie dotykaj mnie do cholery, ty potworze!- wykrzyczałam, łzy spływały po moich policzkach i złość brała nade mną górę.

Spuścił wzrok zawstydzony sobą. Co on robił?

Nie zrozumcie mnie źle, cieszę się że już nie używa mnie jako ludzkiego worka treningowego. Ale myślę że ta nagła zmiana przerażała mnie jeszcze bardziej.

Kontynuowałam czekanie aż coś się stanie, aż mój pech da o sobie znać.

W końcu spojrzał w górę.

-Wiem że Henry jest zły, ale nigdy nie sądziłem że będzie mi to kazał zrobić rodzinie.- wyszeptał.

Otworzyłam szeroko oczy.

-C-co?- wyjąkałam niepewna czy dobrze go usłyszałam.

Patrzył na mnie poważnie zanim odpowiedział.

-Jestem twoim bratem.

Co się do cholery dzieje? Czy to jakiś rodzaj niesmacznego żartu?! Prawdopodobnie po raz milionowy chciałam się obudzić z tego koszmaru.

-Ale... N-nie... Kłamiesz.- udało mi się wydusić.

-Nie kłamię.- odpowiedział spokojnie.

-Tak, kłamiesz! Jeszcze kilka minut temu wpychałeś swój język do moich ust, jeśli byłbyś moim bratem to nie zrobiłbyś tego!- wypaliłam w odpowiedzi.

-Formalnie rzecz biorąc jestem twoim przyrodnim bratem.- wzruszył ramionami.

-Co to za różnica?! To niczego nie zmienia!- krzyknęłam.

Odwrócił wzrok wzdychając.

-Wiem. -odpowiedział cichym głosem.- Nienawidzę tego tak bardzo jak nienawidzę swojego imienia.- wyszeptał opierając swoje ramiona o ścianę po obu moich stronach.

Przestraszyłam się i bardziej przysunęłam się do ściany.

-Proszę, zabierz swoje ręce z dala ode mnie.- powiedziałam przełykając ślinę.

Kątem oka zauważyłam jak coś się porusza. Wolno odwróciłam głowę zauważając coś błyszczącego. Gdy osoba podeszła bliżej moje oczy szerzej się otworzyły.

Tą osobą był Jason... ze strzelbą.

Zanim mój mózg mógł zarejestrować co się dzieje, wycofał rękę i uderzył nią Szumowinę w głowę.

Wzdrygnęłam się gdy upadł na podłogę prawie ciągnąc mnie z sobą. Wciąż był świadomy, ale tylko trochę.

Jason wskoczył na niego, przyciskając go do podłogi tak że nie mógł się poruszyć i w kółko uderzał jego twarz wykrzykując przekleństwa. 

-TY GŁUPI ZŁY MAŁY POJEBAŃCU! PRZYSIĘGAM ŻE JEŚLI KIEDYKOLWIEK ZŁAPIĘ CIĘ DOTYKAJĄCEGO JEJ, JEŚLI KIEDYKOLWIEK ZŁAPIĘ CIĘ PATRZĄCEGO NA NIĄ, JEŚLI KIEDYKOLWIEK ZŁAPIĘ CIĘ-

-Jason przestań!- krzyknęłam przerywając mu, ale to tylko wydawało się jeszcze bardziej go zdenerwować. Wstał, złapał strzelbę i huknął go nią w twarz.

Chwilę mi zajęło zdanie sobie sprawy z tego co robi, bo byłam zbyt zaskoczona jego gniewem.

Jednak byłam bardzo szczęśliwa, że się obudził. Nagle naszło mnie miliard innych myśli i nie miałam szansy zareagować.

-Jason, proszę, przestań go bić!- błagałam szarpiąc jego rękaw gdy na niego nadepnął. Pozbył się mnie i kontynuował.

-JASON PIERDOLONY MCCANN POSŁUCHAJ MNIE!- wrzasnęłam.

Odwrócił się szybko, zaskoczony i zdezorientowany tym że na niego nakrzyczałam.

-Powiedziałaś to samo z Henrym i popatrz gdzie teraz jesteśmy.- stwierdził patrząc na nieprzytomnego Szumowinę i z powrotem na mnie.

-Proszę.-wyszeptałam patrząc w dół by ukryć łzy napływające do moich oczu.

-O cholera, nie nie nie, proszę nie płacz.-wypalił przyciągają mnie do siebie.

-Przepraszam.- wyszeptał cicho w moje włosy gdy owinęłam swoje ramiona wokół niego, cicho szlochając.

-Dlaczego nie przestałeś?!- krzyknęłam histerycznie, ale wyszło to stłumione ponieważ moja twarz była ukryta w jego klatce piersiowej.

-Nie masz pojęcia jak to było- wymamrotał gdy podniosłam swoją brodę by na niego spojrzeć.- Jazlyn, byłem przytomny przez przynajmniej pół godziny ale ten narkotyk mnie sparaliżował. Nie wiesz jak bardzo zabijało mnie od środka to, że nie mogę ci pomóc.

O Boże... nawet nie wiedziałam co na to odpowiedzieć. Odebrało mi mowę. Po chwili w końcu coś przyszło mi do głowy.

-Jeśli słyszałeś wszystko to wiesz, że on jest moim bratem?- powiedziałam cichym głosem.

-Tak, trochę braterskiej miłości.- zakpił potrząsając głową.

Próbowałam się poruszyć i przypomniałam sobie o ostrym bólu w nodze. Zmarszczyłam twarz próbując usiąść.

Jason zdał sobie sprawę z tego co się działo i mi pomógł. 

-Myślę, że ją złamałam.-wyszeptałam.

-Nie, to oni ją złamali!- Jason stwierdził przez zaciśnięte zęby, zaciskając mocno pięści.

-Moja mama nigdy nie mówiła nic o starszym bracie. Myślisz że on... no wiesz, kłamie?- rozważałam.

Jason pokręcił głową odchrząkując. 

-Może to było coś o czym wolałaby zapomnieć.- zadrżałam pojmując jego słowa.

-Jak to się dzieje? Dlaczego on w ogóle jest żywy? Widziałam jak go postrzeliłeś.-szepnęłam.

-Jazlyn, przysięgam na Boga że nie ch- zaczął, ale przerwał mu zachrypnięty głos Szumowiny.

-On nie chybił.

Czekaj, co? Jeśli nie chybił to co robi Henry chodząc, mówiąc i będąc żywym?

Po wyrazie twarzy Jasona to było jasne, że myślał o tym samym. Obydwoje zachowaliśmy ciszę ewidentnie wyczekując aż Szumowina powie coś więcej.

To wymagało trochę wysiłku od Szumowiny by usiąść, ale w końcu mu się to udało.

Wydawało mi się dziwne to, że ani raz nie poskarżył się na swoje siniaki.

Czy myślał że na nie zasłużył, czy był po prostu przyzwyczajony że takie rzeczy się zdarzają?

Ta myśl przyprawiła mnie o dreszcze. Jak bardzo źle Henry ich traktuje?

Polizał swoje spierzchnięte usta i otworzył buzię by przemówić.

-Wiem to tylko dlatego, że Henry raz był pijany. Następnego ranka, gdy zdał sobie sprawę że mi powiedział, był tak wściekły że.... Nie chcę o tym mówić. W każdym razie kiedy miał 9 lat został wyrzucony z jadącego samochodu... przez swojego ojca. Przechodzień był świadkiem zdarzenia i był na tyle miły, że zadzwonił po pomoc. Zabrali go do szpitala i ciężko krwawił. Miał skrzep krwi w głowie i uszkodzoną czaszkę. 

Jason jęknął tracąc cierpliwość.

-Po prostu przejdź do rzeczy proszę. Nie mamy wiele czasu, oni mogą się ukazać w każdej chwili!

Szumowina podniósł swoje ręce w rezygnacji zanim kontynuował.

-Skracając historię, ma blachę w głowie.

Jason niemal zakrztusił się powietrzem.

-Co masz na myśli mówiąc blachę?!

Szumowina westchnął.

-Nie chybiłeś kiedy go postrzeliłeś. Kula po prostu go nie uszkodziła.

Głowa każdego z nas odwróciła się w kierunku drzwi gdy usłyszeliśmy odległy dźwięk zbliżających się kroków.

-Musimy wyjść teraz; nie pozwolę żeby coś jeszcze ci się stało.- skrzywiłam się kiedy Jason mnie podniósł, wszystko mnie bolało i wciąż byłam mętlik w głowie jak to się stało że Szumowina był moim bratem.

Chciałam zostać i wymusić od niego tą historię, ale wyczułam naleganie w głosie Jasona i wiedziałam że teraz nie był czas na sprzeczanie się.

Delikatnie umieścił moje ramię wokół swoich podczas gdy kuleliśmy w stronę drzwi.

-Czekajcie!- głos Szumowiny rozbrzmiał i usłyszeliśmy przepychanie za nami gdy podnosił się z ziemi.

Jason zatrzymał się wydając z siebie sfrustrowane westchnięcie gdy odgłos kroków zbliżył się jeszcze bardziej.

Było już ciemno, więc liczyliśmy na to że nie zauważą jak się wymykamy i bylibyśmy niezauważalni.

-Chcę pomóc.-stwierdził Szumowina podchodząc do nas.

Jakby wszystko nie mogło być bardziej pogmatwane!

Ale teraz nie było czasu na analizowanie rzeczy i szczerze nie byliśmy w stanie przepuścić jakiejkolwiek pomocy.  

__________________________

tego się nie spodziewaliście, prawda? hihihi 

przepraszam za błędy jeśli są, a pewnie są x 

@vansonbiebur