22. Cold Blooded

-Nie otwieramy tej komórki. Mam dość jego gier.- Jason przemówił zanim miałam szansę by coś powiedzieć.

-Ale.. -otworzyłam usta.

-Nie. To tylko sprawia temu choremu sukinsynowi więcej satysfakcji.-stwierdził stanowczo.

-To może być ważne.- wymamrotałam pod nosem, ale mnie usłyszał.

-Ważne? Więc mnie oświeć, co może być tak ważne?!- mogłam wyczuć, że jego złość stale wzrastała, ale nie ustępowałam.

-Och, nie wiem, może TWÓJ BRAT! No wiesz, ten którego brakowało przez cały czas?! O ile wiemy, może teraz gdzieś leżeć martwy, a ty nie zrobiłeś kompletnie nic!-warknęłam.

Złapał moje ramię i brutalnie popchnął mnie na ścianę, trzymając mnie w miejscu. Próbowałam się nie skrzywić gdy poczułam przepływający przeze mnie ból.

-Co próbujesz powiedzieć? Że nie troszczę się o swojego brata?- powiedział niskim, niebezpiecznym tonem.

-Jeśli nie zamierzasz nic z tym zrobić, więc tak. To dokładnie co chciałam powiedzieć.- wypaliłam w odpowiedzi.

Sapnęłam czując pieczenie, gdy jego dłoń zderzyła się w moim policzkiem.

-Nawet już nie obchodzi mnie to co robisz. Jeśli naprawdę tak bardzo chcesz zobaczyć co jest w komórce, to możesz zrobić to sama.-splunął szorstko zanim mnie puścił i ruszył w stronę drzwi do korytarza.

-Obiecałeś, że już więcej nie zadasz mi bólu.- powiedziałam cicho trzymając swój policzek.

-Tak, zgaduję że kłamałem!- odpowiedział chłodno. Oddalił się zatrzaskując za sobą drzwi. 

Drżąc, usiadłam próbując to wszystko pojąć. 

*buzz buzz*

Ostrożnie się rozejrzałam by zobaczyć skąd dochodził ten dźwięk.

*buzz buzz*

I znowu. Mój wzrok przemknął po kredensie. Jason zostawił swój telefon.

Rzuciłam się na niego, klikając na „odbierz”bez wahania. Miałam nadzieję, że to Alex. 

Przysięgam, że gdyby teraz zadzwonił i powiedział nam że to wszystko było żartem, to nawet nie byłabym zła! 

-Tęskniłaś za mną?- zamarłam, czułam jak moje usta stają się suche gdy charakterystyczny szorstki głos należący do Henry'ego rozgległ się przez telefon. 

-H-Henry?-próbowałam uspokoić swój głos, ale wyszło wyłącznie jako szept.

-Zgadza się. Nie myślałaś, że pozbędziesz się mnie tak łatwo, prawda?- gruchnął drwiąco gdy ja przełknęłam ślinę. Kiedy nie odpowiedziałam, on kontynuował.-Zauważyłem, że ty i McCann trochę się pokłóciliście. Nie chcę nawet myśleć, że to z mojego powodu. -szydził fałszywym, przesłodzonym głosem.

Otworzyłam usta, ale nic się z nich nie wydobyło.

-Zamknij usta!-warknął.

Oddech ugrzązł mi w gardle kiedy zdałam sobie sprawę, że obserwował każdy mój ruch i co gorsze nie wiedziałam gdzie się znajdował.

-Dzieci w dzisiejszych czasach...zero manier. Muszę cię nauczyć jak się zachowywać.-wymamrotał do siebie w zamyśleniu. Zastygłam w bezruchu. Nie mogłam się ruszać, nie mogłam oddychać.

Chciałam zawołać Jasona, ale za każdym razem gdy chciałam wydobyć z siebie jakiś dźwięk nie udawało mi się. To tak jakby słowa utknęły mi w gardle.

-Ja-Ja...-wyjąkałam czując jak zimne dreszcze zawładnęły moim ciałem. Usłyszałam za sobą skrzypienie otwieranych drzwi i podskoczyłam szybko się obracając. Zobaczyłam Jasona, wolno pokonującego drogę w moją stronę.

Pozorne niewinne spojrzenie na jego twarzy wkrótce zmieniło się na jedno z pytających, gdy zobaczył telefon w mojej ręce.

-Och i jeszcze jedno. Jeśli powiesz swojemu chłopakowi że dzwoniłem, zabiję cię. -i po tym przerwał połączenie.

Patrzyłam wprost przed siebie, moja warga drżała gdy powoli zwolniłam mocny uścisk w którym trzymałam telefon.

-Woah, uważaj.- Jason wykrzyknął, łapiąc swój telefon tuż zanim uderzył o ziemię.-Kto to był?-domagał się. Zrobiłam krok w tył czując się niespokojnie. 

-Ja..um... nikt.-powiedziałam ostrożnie.

-Wiem, że to nie był „nikt”. Kto to był? Henry?-jego oczy wwierciły się w moje jakby wyciągając ze mnie każdą tajemnicę po kolei. 

Wzięłam nagły oddech kiedy wspomniał to imię i jego twarz złagodniała.

-Kochanie...To był Henry, prawda?- powiedział tym razem bardziej łagodnie.

Jego dłoń spoczęła na moim ramieniu i się wzdrygnęłam. Jego humory były tak nieprzewidywalne jak poranna pogoda i jak bardzo nie cierpię tego przyznać, to mnie przerażało.

Jego brwi zmarszczyły się z niepokojem gdy zrobiłam kolejny krok w tył próbując od niego uciec.

-Jaz...-wyszeptał, wyciągając przed siebie dłoń. 

-Nie dotykaj mnie.-wrzasnęłam odskakując do tyłu. Skrzywił się i spojrzał w dół.

-Nie zamierzam cię skrzywdzić.-dźwięk, który wydobył się z jego ust był ledwie słyszalny kiedy uświadomił sobie dlaczego się tak zachowywałam.

Moje oczy powiększyły się, gdy przyciągnął mnie do siebie.

-Nie, nie!- walczyłam z jego chwytem. Popychałam go i uderzałam w twardą jak skała klatkę piersiową usiłując się uwolnić.

Wydostałam się z jego ramion, jego usta rozchyliły się z szoku i skruchy.

Wybiegłam rozpaczliwie szukając kryjówki, mój mózg ledwie funkcjonował gdy złapałam klamkę najbliższych drzwi, komórki.

Odebrano mi dech w piersiach, gdy wypadło z niej coś ciężkiego, przygniatając mnie do podłogi. Wzięłam głębokie wdechy próbując uwolnić się od czegoś co mnie do niej przyciskało. Było mokre i wydzielało zapach zgniłego mięsa, który prawie mnie udusił.

W końcu z pewnym wysiłkiem udało mi się to z toczyć na podłogę z głuchym odgłosem.

To co leżało przede mną zamroziło krew w moich żyłach; ciało Alex'a McCann'a. 

Był pokryty krwią, praktycznie nie do rozpoznania. Wszędzie miał powierzchniowe rany, a jego paznokcie zostały oderwane w formie tortur. 

Mój żołądek przekręcił się w nieprzyjemny sposób, zwalczyłam ochotę zwymiotowania. 

Moje serce bębniło w klatkę piersiową gdy otworzyły się drzwi ukazując Jasona. Stanął jak wryty, jego twarz zrobiła się straszliwie blada, a usta otworzyły się szeroko, kiedy pojmował że stracił jedynego pozostałego członka swojej rodziny.

Jego oczy powędrowały z podartych pozostałości na mnie. Przełykając ślinę, potrząsnął głową i otworzył usta by coś powiedzieć, ale nie nic się z nich nie wydostało.

-Jason.-wyszeptałam. Uniósł rękę by mnie uciszyć i popatrzył w inną stronę.

Zadrżał zanim pośpiesznie ruszył na górę, nawet się nie oglądając. 

~*~

cześć, nie sprawdzam błędów, czytam co się dzieje na meczu na tt bo nie chce mi się iść na dół.

więc przepraszam za błędy.

prawie wszyscy zgadliście, że chodzi o Alexa, chamsko. 

@vansonbiebur

ask | twitter.