10. I Miss The Sun

Chociaż raz obudziłam się kompletnie wypoczęta. Przez moment myślałam, że jestem we własnym łóżku dopóki nie poczułam, że za mną rusza się osoba. Momentalnie powróciłam do rzeczywistości. 

Wciąż tutaj byłam, wciąż tkwiłam w tym okropnym miejscu bez sposobności wydostania się. Promienie słońca wpadały przez okno... słońce. Podekscytowana zeskoczyłam z łóżka, tak dawno go nie widziałam!

Przejechałam palcami po szybie, ogrzewając moją dłoń. Ale to wciąż było za mało, chciałam je poczuć, chciałam poczuć smak świeżego powietrza. Jednak okno było zamknięte i nie było szans na otworzenie go. 

Zauważyłam klucz na stoliku nocnym, zastanawiałam się, czy będzie pasował. Wsunęłam go do zamka i przekręciłam. Pasuje! Popchnęłam okno, biorąc głęboki wdech. Jestem w niebie. 

-Co ty sobie wyobrażasz?! 

Zostałam szarpnięta do tyłu za włosy i przyparta do ściany. Rozcięcie na mojej głowie z dnia, kiedy po raz pierwszy tutaj trafiłam wciąż dokładnie się nie zagoiło i znowu się rozerwało, mocząc krwią moją twarz. Nie rozumiem, co takiego zrobiłam? To tyle „miłego Jasona”, nie trwało to długo. 

-Znowu próbujesz uciec? Czasami nie wiem dlaczego się z tobą fatyguję, ty nigdy się nie nauczysz. -napluł na podłogę obok siebie, sprawiając że podskoczyłam. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale mi przerwał. -Przestań, nie chcę słyszeć twoich bzdurnych usprawiedliwień. W każdym momencie, kiedy się odwrócę.. - potrząsnął głową z irytacją i niedowierzaniem.

-Nie próbowałam uciec, chciałam tylko poczuć słońce. Nie widziałam go przez bardzo długo.

Otworzył usta, a później je zamknął patrząc w górę. 

-Och, racja. - powiedział wolno, puszczając mnie. - Mógłbym, um, zabrać Cię na zewnątrz jeśli obiecasz, że tym razem nie będziesz próbowała uciec.- powiedział z zakłopotaniem, patrząc na podłogę. 

Moja twarz się rozpromieniła. 

-Mógłbyś to zrobić, naprawdę?! - podskakiwałam, będąc bardzo podekscytowana. Swoim zachowaniem spowodowałam, że zachichotał. 

-Tak, a później możemy znaleźć ci coś właściwego do ubrania.

Praktycznie wyskoczyłam na niego, owijając swoje ramiona wokół jego szyi. Przez moment wydawał się zaskoczony, ale później mocno mnie przytulił. W końcu go puściłam i usiadłam, metaliczny zapach dochodził do mojego nosa, przypominając mi że wciąż krwawię. Wydawało się, że Jason też to zauważył i poszedł przynieść mi ręcznik. Delikatnie trzymał go przy mojej głowie, dociskając go do rany. 

-Gdzie nauczyłeś się, jak robić to robić? -zastanawiałam się nagłos. Spuścił wzrok.

-Moja mama była pielęgniarką.- powiedział cicho ze smutkiem w oczach.

-Gdzie ona teraz jest? -zapytałam też tak cicho. Ni z tego ni z owego, na jego twarzy pojawiło się wiele emocji. Gniew, smutek, frustracja, samotność...

-Nie żyje, tak jak mój tata. Tak zwane wojsko zbombardowało ich 5 lat temu; nie rozumiem, co złego zrobili. 

Miał łzy w oczach; próbował ich się pozbyć, ale poniósł całkowitą porażkę. 

Nagle zrozumiałam o wiele więcej o Jasonie, nie był zły tylko wystraszony. Został wrzucony do tego okrutnego świata w bardzo młodym wieku, jedyne osoby, które kochały go za to kim jest, zostały mu odebrane. Zrozumiałam dlaczego trzymał się Alexa, chociaż to było jasne, że się nie dogadują. Alex był jedyną osobą z rodziny, która mu została. Wątpię, że wybrałby tą drogę gdyby nie Henry, który wziął go pod swoje skrzydła również w młodym wieku. On chciał po prostu znaleźć swoje miejsce na tym świecie, mieć normalne życie z normalną rodziną. Ale to nigdy by się nie zdarzyło i on o tym wiedział. Był skazany na to, żeby resztę życia spędzić samotnie. Chciał tylko kogoś do kochania, coś, co było jego, co nie mogłoby być mu odebrane, jak cała reszta. 

Mocno go przytuliłam, miałam łzy w oczach.

-Tak bardzo mi przykro.-powiedziałam smutno, próbując go pocieszyć.

Przytulił mnie z taką samą siłą, trzymając się mnie tak, jakby od tego zależało jego życie. Powróciłam myślami do poprzedniej nocy, kiedy to ja robiłam tak samo, jak on w tej chwili, dziwne jak miejsca się odwracają, prawda? 

-Tak bardzo za nimi tęsknię.- powiedział cicho, jakby nie ufając własnemu głosowi. Przejechałam dłonią po jego włosach, moja głowa spoczęła na czubku jego. W kółko szeptałam, że wszystko będzie dobrze. Wydawało się, że to doceniał, chociaż oboje wiedzieliśmy że to kłamstwo. Pomyślałam o tym jaki był silny, gdyby mi coś takiego się przytrafiło, prawdopodobnie zakończyłabym swoje życie już dawno. Mimo tego on wciąż się trzyma, jakby mając cichą nadzieję na to, że pewnego dnia będzie lepiej. Bardzo go za to podziwiam. 

Nagle wstał.

-Więc.. jesteś gotowa by wyjść na zewnątrz? -zapytał, posyłając mi szybki uśmiech.

Pokiwałam głową, podnosząc się. Chwycił moją dłoń i poprowadził mnie na dół, po czym wyszliśmy przez główne drzwi. Zasysałam powietrze tak, jakbym dopiero uczyła się oddychać. Jason puścił moją dłoń i skinął na mnie żebym szła. Niekontrolowany uśmiech wkradł się na moją twarz i wybuchnęłam śmiechem zanim zaczęłam biegać po polu kukurydzy, skacząc. Poczułam się jakbym znowu była małym dzieckiem po raz pierwszy zabranym do parku. Spostrzegłam, jak Jason, stojąc w drzwiach patrzył na mnie z rozbawionym wyrazem twarzy. Podbiegłam do niego.

-Jason, skacz ze mną! -zaczęłam ciągnąć go za rękę. Zaśmiał się.

-Um, nie, myślę, że podziękuję. 

Wywróciłam oczami wciąż go ciągnąc. 

-Oj, no chodź, wyluzuj się, pobaw się chociaż raz! To dobrze ci zrobi. -uśmiechnęłam się, potrząsając jego ramieniem.

Przyjął poważną postawę.

-Robię to tylko dla ciebie. 

Zachichotałam, gdy zaczął jak szurnięty. Złapał moje dłonie i zaczęliśmy razem tańczyć, skacząc w kółku. Zaśmiał się, odkąd tutaj trafiłam, nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego. Puścił moje dłonie, podniósł mnie i przerzuciwszy przez swoje ramię, zaczął biec ze mną przez pole uprawne. Pomyślałam, że zmierza w stronę lasu, ale zamiast tego pobiegł w przeciwnym kierunku. Nie przestawał biec dopóki nie dotarliśmy na łąkę, gdzie trochę dalej znajdował się staw. Postawił mnie na kamieniu obok płaczącej wierzby, która wisiała nad wodą. Usiadł blisko mnie, oczywiście bez tchu. Siedzieliśmy, patrząc na tą scenerię. Słońce odbijało się od stawu, sprawiając, że woda lśniła i połyskiwała. Przebiegłam swoją dłonią przez błyszczącą wodę. Zabrałam jej trochę w garść i ochlapałam Jasona, śmiejąc się, gdy zakaszlał i splunął. Wyglądał na zaskoczonego przez moją nagłą akcję, nawet trochę speszony, ale też mnie ochlapał. Dookoła nas znajdowało się pole kukurydzy, las był daleko, wszystko świeciło i idealnie do siebie pasowało. Nigdy wcześniej nie byłam w takim miejscu, jak to. Nie żyję? Czy to niebo? Odchyliłam się do tyłu na kamieniu, wzdychając z zadowoleniem. Jason intensywnie się we mnie wpatrywał, obróciłam się w jego kierunku. 

-Nigdy wcześniej nie zauważyłam, jak piękne jest to miejsce.- wydobyłam z siebie. 

-Nigdy nie zauważyłem, jak piękna jesteś...- wymamrotał do siebie.

-Co?-popatrzyłam w górę ze zdziwieniem, musiałam się przesłyszeć.

Jego oczy powiększyły się, gdy zdał sobie sprawę, że musiał myśleć nagłos.

-N-nic, to nieistotne. -wyjąkał.

-Nazwałeś mnie piękną...

Odwrócił wzrok, jego twarz lekko się zaczerwieniła. 

-Wracajmy, robi się ciemno. -powiedział, zmieniając temat.

W drodze powrotnej nie odezwał się do mnie ani słowem; tak, jakby udawał, że to nigdy się nie wydarzyło. Tej nocy kazał mi spać w moim pokoju, powiedział żebym się nie bała, bo zmienił zamki. Po tym wyszedł, nawet nie mówiąc 'dobranoc'. Co takiego zrobiłam?