34. Bang Bang Bang

0,9,8,7... Szumowina był w połowie drogi zmagania się z gęstymi krzakami jeżyn żeby się do nas dostać.
6,5... udało mu się przez nie przedrzeć i biegł sprintem w naszym kierunku.
4,3,2... Szumowina zanurkował w chaszczach i wylądował obok nas.
1...Jason pochylił się w moją stronę i przyciągnął mnie na swoje kolana.
-Boom.-wyszeptał zanim delikatnie przykrył moje uszy.
Mocno zamknęłam oczy, kiedy oślepiające światło było na tyle silne, żeby przedrzeć się nawet  przez moje powieki. 
Rozległ się ogłuszający dźwięk, gorszy niż jakieś 100 strzelb wystrzeliwanych w tym samym momencie. 
- Trzymaj się mocno kochanie. -  Moje uszy momentalnie oddaliły hałas, dzięki parze rąk  oplatających moją talię.  
Zaczęliśmy szybko uciekać. Ciężko oddychałam, czując w swoich płucach niemal fale uderzeniowe powietrza. 
Pomimo całej tej sytuacji, Jason nie puścił mnie jak kiedyś,  w rzeczywistości jego uścisk był jeszcze silniejszy! 
Naprawdę nie mogłam się na niczym skupić, dopóki nie poczułam bólu spowodowanego zderzeniem z drzewem.  Gruz latał we wszystkich kierunkach, a ja niemal dusiłam się pyłem, który się z niego wydobywał.  To wszystko... to było zbyt wiele dla takiej osoby jak ja.  Jason musiał to zauważyć, bo wziął mnie na  swoje ramiona. Ukryłam twarz w piersi chłopaka, napawana ochotą by zatrzymać czas. 
Podskoczyłam lekko, kiedy dźwięk wybuchu zawitał w moich bębenkach. To ostatni przerażający hałas i między nami wreszcie zapanowała upragniona cisza.  
Odważyłam się  spojrzeć w górę.  Spotkałam się z miodowymi, błyszczącymi kulami,  które zdążyłam pokochać. Skanowały one powoli moją buzię, co wywołało u mnie niewielki uśmiech.  To było wspaniałe ... nigdy nie czułam w całym moim życiu takiej ulgi. 
Sama rozglądałam się po twarzy Jasona.... od jego hipnotyzujących oczu,  po  miękkie policzki, pulchne usta i doskonale zarysowaną szczękę. 
Jego ręce chwyciły mnie jeszcze mocniej, dociskając bliżej swojej klatki piersiowej. 
Czułam szalejące motyle w brzuchu, kiedy musnął moje wargi, a  jego gorący oddech zmieszał się z moim.
Nasze  tętno pulsowało  zsynchronizowane ze sobą. Byliśmy tak blisko, że niemal niemożliwym było wsunąć pomiędzy nasze ciała kartkę papieru. 
Nie tak dawno temu, gdyby znajdował się tak blisko.. zaczęłabym panikować i obawiać o swoje życie. Ale nawet wtedy, jeśli mam być szczera, coś ciągnęło mnie do jego postawy.  Kiedy się zdenerwował, naprawdę czułam strach przepływający przez żyły, ale w tym samym czasie... o mój boże!  ja naprawdę myślę, że.....?

Leżeliśmy w komfortowej ciszy, nikt nie ośmielił się  jej złamać. 
Moje oczy powędrowały ponownie na Jasona, był ... tak cholernie gorący!
Zaśmiał się głośno, zaskakując mnie nieco.
- Staram się, -  puścił mi oczko, a ja nerwowo walnęłam się dłonią w czoło ...  najwidoczniej myślałam na głos.
- Awww -  zagruchał, chwytając moją twarz między dłonie, zanim zdążyłam się odwrócić.  Policzki pociemniały mi zapewne o kilkanaście odcieni czerwieni. 
- Powtarzam ci malutka, to słodkie, kiedy  się rumienisz,  nie ma potrzeby tego ukrywać. -  uśmiechał się jak idoota, widocznie zadowolony z tego, jak na mnie działa. 
Przesunął palcami delikatnie po mojej pokrytej wypiekami twarzy, a ja zamknęłam powieki pod wpływem jego dotyku. 
- Nie zamykaj oczu. - wyszeptał. 
- Chcę je widzieć. -  i otworzyłam je bez chwili wahania ... nic na to nie poradzę. Uwielbiam patrzeć kiedy jest szczęśliwy. 
Leżeliśmy tak przez kolejne 5 minut, zanim on otworzył usta.
- Twoje oczy świecą jaśniej niż gwiazdy ...-  wyrwało mu się. 
To zabawne, iż mówię, że  mu się wyrwało.. bowiem powiedział to tak cicho, ledwie słyszalnie. 
 Moje usta wykrzywiły się w szeroki uśmiech, nie mogłam nic na to poradzić! . On odwzajemnił gest, cała moja twarz niemal płonęła.
Jego dłoń wciąż spoczywała na moim policzku i jestem prawie pewna, że poczuł gorąc na opuszkach palców. 
- To był przypadek. - roześmiałam się idiotycznie, próbując odwrócić jego uwagę do moich rumieńcy. 
-  A to na mnie nie działa. -  Zachichotał, jakby po prostu przenikał przez mój umysł. 
- Zamknij się. - Mruknęłam, po czym uderzyłam go w ramię. Udawał, że bardzo go to zabolało, na co ja wybuchłam śmiechem. 
Wkrótce skończył swój pokaz cierpienia i uśmiechnął się szeroko. 
Po chwili przestał się śmiać, a usta nabrały poważnego wyrazu. Popatrzył na moje wargi, po czym znów wrócił do oczu. 
Lekko skinęłam głową,  przyznając mu pozwolenie. Nie tracił więcej czasu. Zdjął swoją dłoń, wpijając się w moje usta... robił to tak, jakby ten pocałunek był czymś, na co czekał całe życie. 
Nic dziwnego, że odwzajemniłam to z taką samą pasją. Moje dłonie wplotły się w miękkie włosy chłopaka i pociągnęłam delikatnie  palcami za ich końce.  Jęknął przez pocałunek, a ja w duchu się  uśmiechnęłam. 
Nikt nie mógł dotykać jego włosów, a kiedy mówi, nikt nie ma na myśli nikogo... pogubiłam się w tych słowach.
- Jesteś jedynym wyjątkiem.-  wymamrotał wprost do moich warg, zanim mogłam nawet dobrze się zastanowić.
Nagle usłyszałam gardłowe chrząknięcie.
Cholera, dlaczego wszyscy zawsze muszą przeszkadzać nam w takim momencie?! 
Jason mruknął poirytowany, rozglądając się na boki. Szumowina stał nad nami.
- Ugh. - westchnęłam, wstając z chłopakiem i otrzepując się z ziemi.  
 Podrażnienie wyraźnie dawało o sobie znać na twarzy Jasona, na co Szumowina uniósł ręce w geście obrony.  
- Wszystko, co masz do powiedzenia nie mogło poczekać? -  Jason prychnął. 
- Nie gniewaj się na mnie, to ważne! - Zaczął, ale szybko cofnął się, gdy zobaczył, że chłopak nerwowo przygryza wargę. 
-  Więc słucham. - rzucił Jason, a ja skupiałam się, żeby dobrze zrozumieć o czym rozmawiają. 
- Oboje musicie to teraz usłyszeć... -  Szumowina za wszelką cenę grał na czas.
Nie mogłam się doczekać o co chodzi, Jason również. moje usta same się rozchyliły i bezwiednie wyszły z nich słowa. 
- Powinniśmy uciekać. - to nie było pytanie ... miałam złe przeczucia.  
Jason oblizał nerwowo spierzchnięte wargi, przed włączeniem się do rozmowy. 
Jednak zanim choć  jedno słowo opuściło jego usta, rozległ się głośny huk. 
Moja pierwszą myślą była ... inna bomba? Ale potem zdałam sobie sprawę, że to nie może być prawda. 
To był shotgun[1]  ... ale przecież żadne z nas go nie ma! a ten las jest opuszczony! 
Jason i ja wymieniliśmy spojrzenia, zanim zwrócił się do Szumowiny, posyłając mu wzrok typu 'co-to-ma-być' 
- Tak... więc zapomniałem Wam o czymś wspomnieć. - zaczął z poczuciem winy. Ciało Jasona napięło się obok mnie, czułam to. 
-  Wspomnieć o czym?! -  Syknął, idąc krok naprzód z zaciśniętymi pięściami. 
- Uh ...- Szumowina mówił ostrożnie, biorąc krok do tyłu i drapiąc się po karku. 
- Nie każ mi zrobić czegoś, czego będę żałować-  Jason splunął i to wystarczyło, aby postawić Szumowinę na krawędzi.
-  Henry'ego nie było w pułapce, był w pracowni. -   wyrwało mu się z prędkością ponaddźwiękową, a twarz Jasona zaszła wściekłością. 
- Co masz na myśli, że  Henry'ego nie było!? -  Warknął przez zaciśnięte zęby. 
- On wciąż żyje ...-  wydyszał Szumowina. 
- Brawo gówniany Sherlocku! - głos Jasona był coraz głośniejszy, a pięści zaciskał tak mocno, że pobielały mu knykcie. 
Na szczęście Szumowiny,  zanim Jason miał szansę zrobić mu coś pod wpływem impulsu.. pod którego działaniem chłopak jest zdolny do okropnych rzeczy... rozległ się kolejny huk, ale znacznie bliżej nas.  
Jesteśmy w samym środku pustkowia, bez broni i szalony człowiek poluje nas.. Oh  wspaniale ... wyczujcie ten sarkazm!
Zaczynam się poważnie zastanawiać, czy może być gorzej.
Wzdrygnęłam się, słysząc słysząc zbliżający się hałas. 
- Czy myślisz, że on wie, gdzie jesteśmy? - Wyszeptałam. 
- Oczywiście, on słyszał jak włączaliśmy bomby! -  Jason spojrzał na Szumowinę i powiedział to z taką siłą, że przez moje ciało przeszły ciarki. 
Złapał mnie za rękę i zaczął kroczyć do przodu, jednak po chwili się zatrzymał. 
- Słyszałaś to? -  Mówił cicho, jakby się bał, że ktoś nas podsłuchuje. 
kiwnęłam przecząco głową. 
- To brzmiało jak klakson ...-  powiedział powoli. 
Klakson samochodu ... to oznacza, że ​​musi tu gdzieś być ulica!
Ale nie mieliśmy nawet czasu, aby się nad tym zastanowić, bowiem  usłyszeliśmy kolejny huk niesamowicie blisko. Zaczęło mi się kręcić w głowie.  
Obróciliśmy się w kierunku miejsca, z którego przed chwilą odeszliśmy.
Moje oczy rozszerzyły się na widok...niczego, kompletnie niczego
Szumowina zniknął. 

***

shotgun [1] - strzelba

***

więc Szumowiny nie było...co mogło się stać?

 na początku -  hi niggzy! jestem nową-drugą tłumaczką :) 

@bixbsio

ask // twitter

będę szczera i przyznam, że ciężko mi się trochę to tłumaczyło i nie jestem zbyt zadowolona.  Muszę przyzwyczaić się do tego typu opowiadań, KWESTIA CZASU. 

mam nadzieję, że nie jest jednak aż tak źle. 

następny rozdział tłumaczy oczywiście @vansonbiebur  i tak lecimy na zmiaaane!

trzymajcie się, kw