44. Cole

- Dokąd jedziemy? – Zapytałam, kiedy jechaliśmy wzdłuż małej, prawie opustoszałej drodze. Szumowina odpalił bez kluczyków pierwszy samochód, na który się natknęliśmy. Był to cud, który wcześniej nie widzieliśmy. Najpierw byłam nieświadoma, tego, co robił, nigdy wcześniej nie zrobiłam niczego złego albo tak niebezpiecznego.
- Do motelu – odpowiedział prosto. 
- Ale nie byłby pierwszym miejscem, w którym szukałby Jim? – Zaprotestowałam, lekko marszcząc brwi. Wypuścił ciężko powietrze.
– Przestaniesz, proszę, po prostu zadawać pytania? To wszystko, co robiłaś przez ostatnią godzinę – wykrzyknął zirytowany. Zamknęłam swoje usta i spojrzałam w dół.
Miał rację, wszystko, co robiłam to zadawanie pytania po pytaniu. Ale nie mogłam nic na to poradzić, robię tak, kiedy jestem zdenerwowana, a teraz jestem bardziej niż zmartwiona tym, co się stanie. 
- Spójrz, przykro mi. Ja po prostu… - urwał wzdychając. - Wszystko, o czym myślę to, co zrobimy z Jimem, dokąd pójdziemy, co się stanie… i po prostu, naprawdę muszę się nad tym wszystkim skoncentrować. Teraz może być wszędzie, może nas śledzić przez wszystko co wiemy! – Potarł swoje skronie, walcząc by utrzymać oczy otwarte na drodze. 
- Wiesz co, dlaczego nie pójdziesz spać? Wyglądasz na naprawdę zmęczonego. Mogę się tym zająć – uśmiechnęłam się.
- Nah, złapałem cię na ziewaniu – uśmiechnął się szeroko potrząsając głową. 
- Po prostu trochę odpocznij, będzie w porządku, w każdym razie jestem przyzwyczajony do bycia na nogach przez całe godziny – zakończył zerkając na mnie przelotnie, zanim zwrócił swoją uwagę z powrotem na, teraz całkowicie pustą drogę.
Skinęłam głową z wdzięcznością, zanim oparłam głowę na drzwiach. Posłałam mu ostatnie sympatyczne spojrzenie, przed zamknięciem moich oczu.
Ostatnia rzecz, która przyszła mi do głowy, zanim zasnęłam, były słowa Jasona: „Nie ufaj nikomu.” Mentalnie przeklęłam się za zapamiętanie, jak teraz, gdy denerwowałam się wszystkim od początku. I w końcu, kiedy pomyślałam, że to niemożliwe, zasnęłam nie mając snu.
Obudziłam się przez znajomy, dudniący dźwięk silnika. W każdym razie, kiedy gwałtownie się zatrzymaliśmy, natychmiast pożałowałam niezapięcia pasów. Zatrzymaliśmy się na zewnątrz opuszczonego domu w otoczeniu, niczego prócz łamliwych krzaków. Szukałam odpowiedzi w oczach Szumowiny, wiedziałam, że nie dostałabym, chyba, że miałabym odwagę by faktycznie zapytać. Ostatnio wydawał się bardzo na krawędzi i nie chciałam jego denerwować. W końcu, kiedy dostrzegliśmy staro wyglądające frontowe drzwi, a on włożył klucz do zamka, postanowiłam wyrazić swoje myśli.
- Gdzie jesteśmy? Myślałam, że jedziemy do motelu – wypaliłam zdumiona.
Gdy odpowiedział, było to bez wahania i pełnej pewności.
- Zmieniłem zdanie. Skoro miałem czas by się uspokoić, ponownie rozpatrzyłem, co powiedziałaś i zdałem sobie sprawę, że miałaś prawdopodobnie rację – posłał mały uśmiech w moją stronę, zanim otworzył stare, drewniane drzwi i wszedł do środka.
- Huh? – Zmarszczyłam brwi, wyraźnie jeszcze się porządnie nie obudziłam.
- Powiedziałaś, że pierwszym miejscem, w którym szukałby Jim to motel – wyjaśnił. 
 Oh… - Urwałam. Ale mój umysł był zamglony, miałam tak dużo pytań i wciąż nie udało mi się pojąć faktu, że miał klucz. Gdzie dostałby klucz do jakiegoś przypadkowego domu, kiedy mieszkał całe swoje życie z Henrym? Wiedziałam, że nigdzie nie chodzili, po za lasami, jak mi powiedział.
- Nie wchodzisz? – Przechylił głowę na bok. Wymamrotałam tak i ostrożnie weszłam na wycieraczkę i do domu.
- Za chwilę będę przy tobie, tylko muszę znaleźć włącznik światła – dźgnął kciukiem za siebie i odwrócił się by pójść w tamtym kierunku mamrocząc, coś o tym, że wiedział, że gdzieś tutaj jest.
Czekaj chwilę, skąd wie, że jest tutaj włącznik światła? Może przesadzam; każdy dom ma włącznik światła, prawda?
- Szumowina… - Zaczęłam.
Uśmiechnął się pytająco, podchodząc nie włączając światła, to wszystko wysłało mnie do głębszego przypływu dezorientacji.
- Gdzie… właściwie jesteśmy? – Zapytałam, przeciągając słowa. 
- Cóż Jazlyn, witaj w moim domu! – Zbagatelizował to, jakby nie było ważną sprawą. 
- Czekaj… Co? – Teraz byłam kompletnie zagubiona.
Moje oczy szeroko się otworzyły, gdy spoczęły na kiju baseballowym ułożony w jego dłoni. Podążył za moim wzrokiem i uśmiechnął się chytrze. 
- Myślę, że nadszedł czas by dać ci małą wycieczkę.
Mój oddech uwiązł mi w gardle, gdy podniósł swoją rękę, a ja wydałam mrożący krew w żyłach krzyk, gdy kij wszedł w kontakt z moją czaszką, powalając mnie na ziemię. Zaczęłam czuć zawroty głowy, a moje powieki stały się cięższe w sekundę. Wszystko wydawało się być tak daleko, było prawie jakbym została oderwana od świata.
- Po namyśle, skończmy tą wycieczkę. – Usłyszałam jak mówi Szumowina, zanim nadeszła ciemność i wszystko stało się czarne. 
Kiedy się obudziłam, nie mogłam się ruszyć. Nie dlatego, że byłam przywiązana, ale dlatego, że moje ciało było całe obolałe. Nie odważyłam się otworzyć oczu w obawie, co mogłam znaleźć. Wiedziałam, że leżałam na twardej podłodze w pomieszczeniu, które było całkowicie zimne.
- Jazlyn? – Usłyszałam chrapliwy głos Jima. Czekaj… JIM?! Moje oczy otworzyły się i cofnęłam się, krzywiąc się z bólu, gdy ruszyłam się. 
- Nie nie nie. Nie jestem tu by cię skrzywdzić – uspokoił mnie. 
- Też zostałem porwany. To było zeszłej nocy, kiedy odwiedziłem Joannę. Wszystko, co pamiętam to pukanie do drzwi. Potem obudziłem się tu… - urwał, kaszląc. 
- Ale…ale byłam pewna ze to byłeś ty! Wszystko wskazywało na ciebie. Skłamałeś mi o pierścionku, a ona potem umarła. I…znałeś Larry’ego. I ten wyraz twarzy, kiedy go zobaczyłeś… - Powoli pokręciłam głową, zaczynając rozumieć, co się dzieje. 
Westchnął, zanim umieścił na mnie wzrok.
- Nie kłamałem ci o pierścionku. Naprawdę myślałem, że go mam. Kiedy doszedłem do domu Joanny, poszedłem wziąć pierścionek. Ale kiedy go szukałem, nic nie znalazłem. 
- Czekaj chwilę, dlaczego wciąż chodziłeś do jej domu? – Zapytałam. 
- Cóż, tak poznałem Larry’ego – stwierdził. 
Po prostu się na niego patrzyłam obojętnie, podczas gdy czekałam, aby kontynuował. 
- Larry i ja oboje mieliśmy słabość do Joanny. Jednak za każdym razem, kiedy próbowałem wykonać ruch, niszczył to! Joanna zrozumiała fakt, że kłóciliśmy się o nią i nie podobało jej się to. Spławiła nas obu i odeszła z Mattem – podniósł swoje ramię z irytacji wyraźnie czując całą wściekłość, którą znowu poczuł. - Przypuszczam, że myślałem, że Matt teraz odszedł… Może miałbym szansę – spuścił głowę ze smutku i wstydu.
Poświęciłam ten czas by przyjrzeć się pomieszczeniu, w którym obecnie przebywaliśmy. Było całkowicie puste, oprócz węża w kącie i dwóch zardzewiałych łańcuchów, wiszących z sufitu, które skrzypiały za każdym razem, kiedy kołysały się. To było oczywiste, że byliśmy w jakiejś piwnicy; nawet nie chciałam wiedzieć, co tu się działo.
- Ale dlaczego miałby to zrobić? – Wykrzyknęłam, odnosząc się do Szumowiny. 
- Jak mógł to zdobyć? – Wyszeptałam.
- Wydaje mi się, że mogę odpowiedzieć ci na to pytanie. – Zabrzmiał nowy głos.
Spojrzałam górę, znajdując Szumowinę, wyglądającego zwycięsko, stojącego w otwartych drzwiach.
- Może powinienem zacząć od powiedzenia, że Henry pracował dla mnie. – Jego głos był surowy, wzrok zimny. Był niczym innym jak dawnym nim. To było jakby zamienił się w kompletnie inną osobę. - Wszystko co zaszło w tamtych lasach było moimi wyczynami. Potrzebowałem byś była żywa i zaufanie McCanna. Zauważ, że w ten sposób nie będzie niczego podejrzewał i przyjdzie ciebie szukać. Spojrzał się na mnie zadowolonym z siebie spojrzeniem, podczas gdy ja się na niego patrzyłam. - Wziąłem pierścionek – powiedział, odwracając się by spojrzeć na nas. – I zabiłem Joannę – błysnął uśmieszkiem w kierunku Jima. Odwróciłam się do niego i zauważyłam, że jego oddech stał się cięższy przez słowa Szumowiny.
- Dlaczego? – Powiedział przez zaciśnięte zęby.
- Cóż, tak bardzo jak chcę powiedzieć, że „dla zabawy” prawdziwym powodem jest to, że patrzyła przez okno, gdy cię znokautowałem – nonszalancko wzruszył ramionami. - Jak mówiłem… Użyłem pierścionka by spłacić biednego małego Larrego, który chętnie się zgodził. Potem to wszystko wymagało kilka gładkich słów z mojej strony… - poprawił swój wyimaginowany kołnierzyk, podczas gdy ja zadrwiłam, odwracając się z obrzydzenia. - Byłaś taka dobra jak moja – patrzał się prosto na mnie, podczas gdy ja zmagałam się by wstać. - Pozwól mi pomóc sobie skarbie – podbiegł i chwycił moje nadgarstki, ciągnąc mnie do siebie. Moje nogi się ugięły, a ja się prawie znowu przewróciłam, ale przytrzymał mnie. 
- Puść mnie – szepnęłam wściekle.
- Okej – wzruszył ramionami, puszczając mnie. 
Krzyknęłam, gdy moja głowa jeszcze raz weszła w kontakt z twardymi deskami. 
- Wstawaj! – Zażądał.
Nie poruszyłam się, po prostu leżałam tam z zamkniętymi oczami, mając nadzieję wymazania bólu, który obecnie przelewał się przeze mnie. Moje oczy momentalnie otwarły się, ale zamknęły się tak szybko jak poczułam jestem podnoszona z podłogi.
– Myślę, że nadszedł czas byś nauczyła się robić to, co mówię! – Zacisnął zęby, warcząc.
Brutalnie złapał moje nadgarstki i związał je do łańcuchów. Podniósł mnie, zanim zacisnął je mocniej, tak bardzo, że czułam jak moja krążenie mojej krwi zostało przerwane. 
Wisiałam na łańcuchach, które zwisały z sufitu. Moja stopa prawie dotykała podłogi, ale do końca i to bardziej sprawiło, że ból był nie do zniesienia. Jednak wciąż odmawiałam sobie otwarcia oczu.
Otworzenie ich mogłoby być dopuszczeniem do siebie, że to naprawdę się działo, a ja nie byłam gotowa by to zrobić. Niestety nie miałam innego wyboru, gdy poczułam ostry ból kłujący mój policzek, a moja cała głowa przekręciła się w bok po uderzeniu. Jim krzyknął w proteście i podskoczył by mi pomóc. Szumowina odwrócił się w jego kierunku i popchnął go, zanim znowu mnie uderzył.
- Przestań! – Jim krzyknął, idąc do niego. Ale tym razem Szumowina chwycił jego głowę i rozbił ją o ścianę. Jim upadł, a ja miałam nadzieję, że był tylko nieprzytomny. Szumowina przykucnął obok niego i umieścił dwa palce na jego szyi.
- Yep… wciąż żyje – wymamrotał do siebie. 
- Dlaczego…to robisz? – Zmagałam się z wydostaniem się, gdy zakaszlałam krwią. 
Wewnątrz skuliłam się, jak jego oczy pociemniały. Kiedy odezwał się, jego głos był niespodziewanie spokojny.
- Opowiadałem ci kiedyś historię o naszej matce?
Kiwnęłam zmieszana głową.
- Cóż, mówiłem ci co stało się potem? – Kontynuował.
- N-nie? – Wyjąkałam. 
- Kiedy miałem szesnaście lat wytropiłem ją. Możesz sobie wyobrazić jaki byłem szczęśliwy, że znalazłem ją tutaj w Północnej Karolinie z jej rodzicami. Ale nie chciała nic ze mną zrobić. Miała nowe życie z nową rodziną i idealnymi dziećmi. Już miała jedno dziecko, a niemowlę było w drodze! Nie było miejsca dla głupiego, starego mnie. Powiedziała mi, że byłem częścią jej starego życia, a jej stare życie już odeszło. – Jego głos stale rósł, stając się głośniejszy, gdy denerwował się przez wspomnienia. Wzdrygnęłam się, gdy podniósł swoją dłoń, powodując u niego gorzki śmiech. – Więc zostawiłem ją na jeden dzień. Tylko żeby ochłonąć, w ten sposób nie zrobiłbym czegoś, co bym żałował. Wróci, pomyślałem. Ale następnego dnia, kiedy przyszedłem się z nią zobaczyć i poprosić o kolejną szansę, dowiedziałem się, że wyjechała. Widocznie była tam tylko na wakacje i mieszkała gdzie indziej – prychnął. 
- To dlatego ciebie potrzebuje – uśmiechnął się. 
- Powiesz mi gdzie ona jest, a ja odpłacę się jej za to! – Przedłużył wolno każde słowo, jakby mówił do pięcioletniego dziecka. 
- Nic ci nie powiem! – Wypaliłam z oburzeniem. Uśmiech tylko stał się większy na jego twarzy. 
- Myślałem, że możesz tak powiedzieć… Teraz czuję się zupełnie usprawiedliwiony robiąc to! Mój oddech uwiązł mi w gardle, gdy poluzował swój pas, zanim całkowicie go ściągnął. 
Przygryzłam wargę, wstrzymując łzy, kiedy on pozwolił zwisać mu z jego dłoni z twardą sprzączką na końcu.
- Szumowina… - wyszeptałam błagalnie, jak powoli podszedł mnie od tyłu. 
- Proszę – umieścił usta blisko mojego ucha. – Mów mi Cole. Poczułam jak się cofa i usłyszałam brzęk metalu, kiedy cofnął swoją rękę.
CRACK! 
Krzyknęłam z bólu przez siłę pasa lądującego na moich plecach i złapałam się na krzywieniu przez dźwięk pękania mojej skóry. Wzięłam głęboki oddech, próbując odzyskać miarowy oddech. Wiedziałam, że to był tylko pierwszy z wielu uderzeń, które dostanę tej nocy, a teraz po prostu modliłam się by Jim się obudził.

siemka! tutaj @DamieMils
rozdział dodałam z tygodniowym opóźnieniem, ale to dlatego, że nie mam kompletnie na nic czasu. mam za dużo nauki, uroki liceum :) Obiecuję, że swój następny rozdział dodam szybciej haha :) x
KOMENTUJCIE KOMENTUJCIE KOMENTUJCIE
jak macie jakieś pytania to zapraszam na twittera (DameMils), chętnie odpowiem x
buziaki!
miłego czytania! x