9. Please Don't Leave Me

Jason przyłożył ucho do drzwi i czekał dopóki nie upewnił się, że Alex zniknął. Siedziałam tam, zdziwiona tym po co miałby czekać. Gdy był pewny, odwrócił się do mnie. Zwinęłam się w kłębek, nie będąc pewna, co planuje. Zimne powietrze przetoczyło się spod drzwi i mimowolnie zadrżałam. Wydał ciche westchnienie, ściągając swoją koszulkę i podając mi ją. Popatrzyłam na nią zdezorientowana. 

-Załóż ją, przecież cię nie poparzy.. -odezwał się do mnie po raz pierwszy.

Nie ruszyłam się. Westchnął, odwracając się do mnie tyłem. Wolno założyłam koszulkę; była na mnie za duża i sięgała gdzieś do połowy ud. Popatrzyłam w dół na stertę podartych ubrań, to mnie złamało, zaczęłam w pełni płakać. Jason zakręcił się z powrotem, przestraszony moim nagłym wybuchem, ale gdy mnie zauważył, jego twarz złagodniała. Wyciągnął swoje ramiona do przodu.

-Chodź tutaj. -powiedział łagodnie

Popatrzyłam na niego przez łzy, bardziej zdezorientowana niż kiedykolwiek.

-C-co? -udało mi się wychrypieć

Posłał mi mały, niemal życzliwy uśmiech.

-No dalej

Podeszłam do niego, a on owinął swoje ramiona wokół mnie, obejmując mnie. Przez chwilę tylko tam stałam, ale ostatecznie zrezygnowałam z jakiejkolwiek skrytej walki, którą toczyłam sama ze sobą i też go przytuliłam.

Zaczęłam płakać jeszcze bardziej. On usiadł i pociągnął mnie na swoje kolana, ani trochę mnie nie puszczając. Ukryłam swoją twarz w zgięciu jego szyi i zamknęłam oczy. Moje ramiona wciąż były owinięte wokół niego.

-D-dlaczego to musiało przydarzyć się mi, co t-takiego zrobiłam? -zaszlochałam

-Szz, nie martw się, już go nie ma. -Jason wyszeptał, kołysząc mnie do przodu i z powrotem

Dlaczego był dla mnie miły? Teraz mnie to nie obchodzi, potrzebuję kogoś kto mnie przytuli i powie, że wszystko będzie w porządku. Zaczął pocierać palcem moje plecy, znacznie mnie uspokajając, zważając na to, kto to robił. Gdy całkowicie przestałam płakać, przesunął się do tyłu, by na mnie spojrzeć i wytarł łzy spod moich oczu swoim kciukiem. Jeden rzut oka na skupienie na jego twarzy sprawił, że znowu zaczęłam płakać.

-Och, nie, nie płacz - powiedział, przyciągając mnie do siebie, by znowu mnie przytulić

Przytuliłam swoją twarz do jego klatki piersiowej, wdychając jego zapach; chciałam tylko raz poczuć, nawet jeśli to tylko udawanie, że nic z tego tak naprawdę się nie zdarzyło.

Jason wstał, pociągając mnie ze sobą. 

-Chcesz wziąć prysznic lub coś?  

Chciałam, ale nie z nim.

-To sprawi, że poczujesz się lepiej, zaufaj mi. Będę zaraz pod drzwiami, nikt nie będzie mógł wejść do środka. No chodź. - powiedział,  jakby odczytując moje myśli.

Zaczął prowadzić mnie w kierunku drzwi. Gdy nie ruszyłam się z miejsca, westchnął.

-Słuchaj, nie będę niczego próbował. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Normalnie już bym cię zgwałcił.

Puściłam jego rękę, otworzyłam szeroko oczy. Więc zgwałcił kogoś wcześniej, a to znaczy, że zrobi to znowu.

-Jaz, tylko żartowałem. -powiedział, oplatając ramię wokół mnie.- Nigdy nikogo nie zgwałciłem i nie zamierzam zacząć. 

Przeniosłam swój wzrok na podłogę.

-To był najgorszy żart na świecie.-pociągnęłam nosem.

-Tak, nigdy nie byłem dobry w żartach. -zachichotał, prowadząc mnie z dala  od tego okropnego pokoju.

Szliśmy w ciszy wzdłuż korytarza, jego ramię przez cały czas było owinięte wokół mnie. Gdy mijaliśmy salon, Alex z niego wyszedł. Przestałam iść i instynktownie schowałam się za Jasonem, duży uśmieszek pojawił się na jego twarzy i zagwizdał zaczepnie, patrząc na nas oboje. 

Jason go zignorował, ciągnąc mnie za sobą trochę szybciej niż normalnie.

-Dobra, bądź taką zrzędliwą osobą. - powiedział Alex, idąc w przeciwnym kierunku. -Och, tak mimochodem, Jasmine, Jazlyn czy jakkolwiek do cholery masz na imię, mam nasze małe spotkanie na taśmie. Spędzę świetnie czas w kółko to oglądając! -posłał mi bezczelny uśmiech, gdy poczułam łzy napływające do moich oczu, grożące spłynięciem w dół.

-Nie martw się, później mu to wezmę. -Jason zapewnił mnie, kiedy weszliśmy do łazienki. Jednak nie poczułam się uspokojona, czułam wstręt. 

Chciałam, żeby podłoga mnie pochłonęła i nigdy więcej  nie uwolniła. 

Stałam tam, czekając aż Jason wyjdzie, a kiedy tego nie zrobił, zapytałam czego chciał. 

-Zamierzasz wejść pod prysznic czy nie? -zapytał.

-Nie, kiedy ty tutaj jesteś. - powiedziałam w taki sam sposób jak „no łał”. 

-Co? Nie, żebym cię wcześniej nago nie widział- uśmiechnął się z wyższością.

Moje szczęka opadła z niedowierzaniem. Pociesza mnie, a gdy zaczynam jakoś przez to przechodzić, wyciąga to z powrotem, śmiejąc się, jak gdyby nic się nie stało. 

-Nie wezmę prysznica w twojej obecności. - powiedziałam zwyczajnie.

-Zrobisz wszystko co ci każę, bo jesteś..-zaczął.

-NIE jestem twoja! -wtrąciłam się

-Cofnij to. - niebezpiecznie wycelował we mnie palcem.

-Proszę, wyjdź, chcę być sama. 

Piorunował mnie wzrokiem przez długi czas.

-Dobra. -fuknął, wychodząc i trzaskając za sobą drzwiami.

Szybko zakluczyłam drzwi, czując poniekąd ulgę, że znowu byłam sama. Zdjęłam za dużą koszulkę i weszłam pod ciepłą, zachęcającą wodę.

Poczułam się brudna; złapałam najbliższą gąbkę i zaczęłam całkowicie się szorować, zmywając z siebie całego chłopaka. Byłam zła na siebie i zawstydzona, że pozwoliłam ma coś takiego, założę się, że Jason cieszył się, mając mnie trzymającą się go i płaczącą jak dziecko.

Czuję do siebie odrazę, może powinnam po prostu umrzeć. Jestem pewna, że świat beze mnie byłby dużo lepszym miejscem.

Wyłączyłam wodę i owinęłam się ręcznikiem. Wtedy zdałam sobie sprawę, że nie mam nic do ubrania. Moje ubrania zostały podarte, nie mogłam już ich założyć.

Pośpiesznie założyłam z powrotem koszulkę i wymknęłam się chyłkiem. Jasona nie było. Skierowałam się prosto do jego komody i znalazłam parę bokserek oraz spodenek, które były za duże i nie trzymały się na mnie, więc założyłam tylko bokserki. Zdecydowałam, że pozwolę moim włosom wyschnąć naturalnie, widząc że nigdzie nie było suszarki.

Usłyszałam kroki i podskoczyłam, gdy drzwi się otworzyły.

-Dobra, jesteś gotowa. Teraz wróć do swojego pokoju. -Jason powiedział chłodno

Mój pokój. Nie chciałam tam wracać. Alex mógł zdecydować się wrócić w każdej chwili i tym razem Jason może go nie zatrzymać. 

Chłopak zaczął mnie ciągnąć. Nie mogę tam wrócić, za bardzo się boję; wątpię, że nawet będę w stanie pójść spać. Stałam tak prosto jak mogłam. 

-Pośpiesz się! - powiedział rozdrażony.

-Jason, proszę, nie każ mi tam wracać. -wyszeptałam, patrząc na podłogę. Chłopak przestał i spojrzał na mnie pytająco. - Pozwól mi zostać z tobą. - powiedziałam cicho z nadzieją głosie. 

-O, więc teraz nie przeszkadza ci moja obecność! -zakpił głośno. Pociągnęłam nosem, patrząc na niego. 

-Jason, proszę, nie zostawiaj mnie, z tobą czuję się bezpieczna.

Zaśmiał się.

-Ze mną czujesz się bezpieczna, z osobą która cię porwała, torturowała i niemal pozwoliła facetowi cię zgwałcić?

Położyłam rękę na jego ramieniu.

-Nie zrobiłeś tego, mogłeś mu pozwolić, ale tego nie zrobiłeś. - posłałam mu lekki uśmiech, a on popatrzył na mnie, jak na wariatkę. - Boję się, Jason.

Musiałam wyglądać żałośnie, prawie oczekiwałam tego, aż wybuchnie śmiechem prosto w moją twarz i mnie odprawi. Popatrzył na mnie ze zrozumieniem. 

-Boisz się, że on wróci, prawda? -powiedział cicho.

Odwróciłam wzrok, patrząc na wszystko poza jego twarzą. Złapał mnie i podniósł mój podbródek w górę, patrząc mi w oczy. Pokiwałam głową, prawie płacząc.

-Nie wstydź się, masz prawo się bać. -powiedział, prowadząc mnie z powrotem do swojego pokoju i zamykając drzwi. 

-Dlaczego jesteś dla mnie taki miły?- zapytałam, nie mogłam się powstrzymać. To pytanie nurtowało mnie, od kiedy znalazł mnie z Alexem.

Teraz była jego kolej, by spojrzeć na ziemię. 

-Nie wiem.. Ja... Nie chcę o tym rozmawiać.

Zwyczajnie pokiwałam głową, zostawiając to. Nie chciałam go rozgniewać. Nawet lubiłam tą stronę jego.

-Dobranoc Jason. - powiedziałam, kładąc się.

-Dobranoc.-odpowiedział, wyłączając światło. Wsunął swe ramiona dookoła mojej talii i przyciągnął mnie blisko siebie. Nie protestowałam. Z nieznanych mi przyczyn, czym bliżej niego byłam, tym bezpieczniej się czułam, co jest dziwne zważając na to, że jest osobą której powinnam się bać.