38. Lost

*rozdział niesprawdzony.

zostaw komentarz po przeczytaniu, nawet zwykłą kropkę.

czytaj notkę pod rozdziałem. 

***

Czekałam z niecierpliwością na odpowiedź. Cofnął ręce z uścisku, przygryzając wargę. Nawet na mnie nie spojrzał..
-  To był  trudny czas dla mnie. -  mruknął, odwracając się.
To wszystko? To wszystko co ma zamiar mi powiedzieć?
-  Jason...mów co się stało. -  Splunęłam. 
Chciałam to wiedzieć, bardziej niż kiedykolwiek coś innego, ale z drugiej strony bałam się to usłyszeć.  Ale jak zwykle... ciekawość wzięła górę. 
Przełknął gardłowo ślinę,  zacisnął pięści i po chwili je rozluźnił... oczy mu pociemniały, a jego oddech stawał się z każdą sekundą cięższy. 
-  To co słyszałaś...Zły. Czas. Dla. Mnie. - Ogłosił przez zaciśnięte zęby .
- Po... - 
- NIE! -  Wrzasnął, wstając i chodząc w każdą stronę. 
-  A..a  dlaczego nie ? - zapytałam niepewnie.
-  Tylko dlatego, że ... -  stwierdził, nagle przerywając. to było jasne, iż nie zamierzał dać mi nawet jednej, małej, naprowadzającej wskazówki. Wypuścił niewielkie westchnięcie. - Zaufaj mi, ok? Naprawdę nie chcesz wiedzieć.  - Nie wiem czemu, ale do oczu zaczęła napływać mi gorące łzy.
- No, jak mam ci ufać, kiedy nie wiem nawet w jakiej kwestii! - wyrzuciłam dłonie w powietrze w pełnej irytacji. 
-  Jazlyn. -  ostrzegł .
-  Co? - sapnęłam. 
- Nie ma na to czasu. - te słowa wyszły z jego warg już nieco łagodniej. Oblizałam spierzchnięte wargi. 
- Wiem, że nie mamy czasu, ale też  wiem, że nie czujesz się  z tym komfortowo...proszę obiecaj, iż niedługo mi o tym opowiesz. -  Pokręcił głową na moją propozycję.
- Przykro mi, ale nie. 
- Świetnie! -  Zawołałam, wstając i niemal zaczynając biec. 
- Jazlyn, dokąd idziesz? - Usłyszałam krzyk lecz szczerze...miałam to w dupie.  -  Wracaj!  - Ups, nadal miałam to głęboko.  - Jaz proszę! -  Czyżby to nuta desperacji?  - Kurwa mać! -  Zaklął. 
To była ostatnia rzecz, jaką usłyszałam, bowiem znajdowałam się już zbyt daleko. 
Zatrzymałam się, nerwowo rozglądając na boki. 
Nie mam pojęcia gdzie jestem. 
Przecież nie straciłam kompletnego kontaktu z nim... co za gówno .
Stałam nieruchomo, pławiąc się w niesamowitej ciszy,  która mnie  otaczała  i wdychając dziwny, ziemisty zapach  lasu .
Nagle z tego transu wybudził mnie trzask łamanej gałęzi. 
Czując, że spędziłam tutaj więcej niż wystarczająco  czasu,   ostrożnie ruszyłam w kierunku, z którego moim zdaniem, uciekłam. 
Przez pół godziny nie znalazłam ani śladu po Jason'ie...to chyba oczywiste, że zgubiłam drogę. 
- Ja kurwa pierdole. - mruknęłam pod nosem.
- Gówno gówno jebane gówno! - rzucałam ciąg niełączących się słów, łamiąc gałęzie na swojej drodze. 
Mój oddech zamarł, gdy usłyszałam ten znajomy dźwięk brzęknięcia metalu...o Boże. 
Brzmiało to jak przeładowanie broni...
- PADNIJ NA ZIEMIĘ! - Szumowina rzucił się na moje bezwładne ciało, przez co leżałam momentalnie na trawie. 
Pocisk przeleciał kilka centymetrów nad naszymi głowami. 
Zanim mój mózg miał nawet szansę, aby zarejestrować to, co dzieje się....już znalazłam się przewieszona przez czyjeś ramię. 
- Puść mnie!-  wrzasnęłam, ale Szumowina jak to Szumowina- nie słuchał. 
Nagle stanął w miejscu, prawie jakby zamarzł czy coś. 
- Tu ją postaw. - Szyderczy głos Henry'ego zabrzmiał mi w uszach. 
Nie mogłam zobaczyć o  co chodzi, bo nadal wisiałam głową do dołu. 
Kolejny dźwięk wystrzału. 
To była kurwa jakaś gama nowego terroru.... tego co czułam nie mogłam już nazwać strachem! 
- Nie. - mięśnie Szumowiny napięły się. 
Wiedziałam, jakie to dla niego trudne, by sprzeciwić się swemu panu i władcy. 
Mogłam sobie tylko wyobrażać zszokowaną twarz Henry'ego. 
-  Co?- Splunął, ciężko oddychając. 
- J..ja powiedziałem "nie". -  Scum stwierdził trochę niepewnie .
- MORDA,  postaw sukę, bo zastrzele was oboje! -  ryknął gniewnie, przez co przeszły mnie niespokojne ciarki. 
-  O..okej...-  Szumowina wymamrotał, powoli mnie puszczając. 
Objęłam twarz dłońmi, kiedy moje stopy dotknęły błotnistego dna lasu.
Szum pochylił się do mnie. 
-  Zadzwoniłem po pomoc. Są w drodze, ale musimy zająć od Henry'ego, bo  inaczej zabije ich wszystkich. - wymamrotał dyskretnie w moje ucho, na co poczułam mrowienie w kręgosłupie. 
-  Dobrze... - chorowity uśmiech rozprzestrzenił się na twarzy Henry'ego.  - Teraz odsuń się od niej.- Szumowina wyglądał na  niezdecydowanego, ale ani na chwilę nie puścił moich ramion.
- Nie. - Henry przewrócił  oczami w reakcji na odmowę, jakby miał do czynienia z niewyszkolonym szczeniakiem. Niespodziewanie popchnął Szumowinę, ale ten nie upadł...był nawet bardziej niż gotowy do walki. 
Henry spojrzał na niego, starając się odgadnąć co planuje. Zauważyłam szansę dla siebie. 
Zrobiłam krok do skoku na niego, ale on obrócił się szybciej niż błyskawica i wskazał strzelbę na mnie .
Zamarłam. 
- Odejdź, albo przestrzelę Ci cycki. -  rzucił Henry, przeładowując broń. 
Zaszydziłam z niego w myślach, ale niechętnie wzięłam krok w tył. 
Nie chcę, aby " ktoś " stał się bardziej wkurzony niż jest, prawda? 
"Wielki i potężny Henry" gadałam sama do siebie, chichocząc. 
Jego głowa zwróciła się w moim kierunku. 
-  Co w tym śmiesznego?-  Splunął ostro, zbliżając się do mnie. .
O cholera .

***

hi nigzzy, tu @bixbsio 

przepraszam, że rozdział tak późno, ale szkoła mnie dobija...i nie tylko szkoła, bo nigdy nie było mi tak źle, szczególnie psychicznie.

mam nadzieję, że nie przetłumaczyłam tego aż tak źle  i  jakoś podołałam.. luv u!

MÓJ ASK KLIK

MOJ TWITTER KLIK